คือเรามีปัญหากับเพื่อนๆในห้องเรียนเเล้วเขาไม่รับฟังเราเลยเเล้วพอเวลาผ่านไปนานๆมีเพื่อนคนหนึ่งพยามเข้าหาเราเเล้วมาขอโทษเเล้วพึ่งมารับฟังเราเเล้วเราก็ใจอ่อนพอเพื่อนคนอื่นๆรู้เขาก็โดนเริ่มโดนเมินเพราะมาคุยกับเราเเล้วสรุปตอนจบเขาก็กลับไปหาเพื่อนคนอื่นๆเหมือนเดิม เเล้วเราก็รู้สึกเเย่อยู่คนเดียวคือจริงๆเราก็ผิดเองเเหละที่เปิดใจง่ายๆคือไม่อยากเป็นคนเเบบนี้เลย โกรธง่ายหายไว้เวลาใครทำอะไรใส่เราก็มักจะหายเองตลอดจนไม่เคยได้รับคำขอโทษหรืออีกฝ่ายพูดดีๆด้วยเเค่คำเดียวใจเราก็อ่อนยวบเเล้วพยามจะคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเรานะเเต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเราใจอ่อนอยู่ดี