ผมช่วยงานที่บ้าน มีหน้าที่ขับรถเอาของไปขายที่ตลาดกับแม่สองคน กำไรวันหนึ่งก็500ถึง2พัน แม่แบ่งให้วันละสองร้อย ค่าขับรถ พอจบหน้าผักหมดประมาณ3เดือนแม่จะแบ่งเงินก้อนให้ครั้งละ ครึ่งหมื่น ส่วนแฟนถ้ามีผักแม่ก็จะให้เขาค่าจ้างวันละร้อย
ถ้าผักหมดรายได้ก็ไม่มี  เขาเลยคุยกับผมว่าอยากไปทำงานโรงงานให้ไปป่าว พอได้ยินแบบนี้คือหงุดหงิด โมโหใส่เขา เพราะเราไม่อยากให้เขาไปไหน เพราะไหนจะดูแลเรื่องลูกอีก งานบ้าน ต่างๆ ไหนจะหากับข้าว ถ้าเขาไปใครจะหากับข้าว หาเขาไปใครจะคอยนวดหลัง บีบสิวให้ล่ะ ไปแล้วโรงงานก็ไม่ใช่ใกล้ๆบ้านเลยห่างจากบ้าน40-50โล ไม่ใช่ว่าจะไปกลับ คือจะหาเช่าหอพักอยู่  เขาบอกวิกหนึ่ง 8000-10000 รวมโอได้แน่ๆ เดือนหนึ่ง4-5หมื่นก็ไม่ให้ไป เพราะถ้ายอมให้ไป ดีไม่ดี ไม่เกินเดือน มีผัวใหม่แน่ คือเราก็ยอมรับว่ารักเขามาก หึงและหวงเขามาก ไม่อยากให้ใครมายุ่งกะคนของเรา เขาไม่ใช่คนสวยอะไรแต่ผมรู้ว่าถ้ามันจะหาจริงๆคงหาไม่ยาก 
 เราก็รู้ว่าเวลาเค้ามาขอตังไปซื้อกับข้าว ซื้อของใช้แล้วไม่มีให้เค้า ๆจะแสดงอาการไม่พอใจใส่ เราก็โมโหใส่เขาไปว่าคนไม่มีจะให้มี มันผิดหรอวะ 
  เช้าตื่นขึ้นมาแต่งตัวพาลูกไปส่งโรงเรียน บ่ายสามไปรับ กลางวันของเค้าคือ กินแล้วก็นอนเล่นโทรศัพท์ อยู่แบบนี้สบายใจดีคับ ได้อยู่พร้อมหน้า พร้อมตา พ่อแม่ลูก ได้ทะเลาะ ได้โมโห ใส่มัน 
ผมว่าดีกว่ามันไปอยู่ที่อื่น เราขู่มันไว้ว่าถ้ามันไปทำงานจริงๆ คือไม่ต้องกลับมาบ้านนี้อีก ไม่ต้องมายุ่งกับลูกอีก แล้วถ้ามันไปแล้วมีผัวใหม่ไม่ว่ามันจะไปอยู่หนเเห่งใด ผมก็จะตามไปจองเวร จองกรรมมัน เพราะถือว่ามันหยามใจกันชัดๆ ไม่ต้องหวังว่าอยากได้หรอกผัวดีๆ รวยๆอ่ะ เคยขู่ฆ่ามันด้วย ยอมติดคุก มันถึงยอมสยบ ไม่หืออะไร มีกินหรือไม่มีกินผมก็ไม่สนใจล่ะ