ในวัยเด็กเคยคิดว่าคนที่น่าสงสารที่สุดคือคนที่ไม่มีพ่อแม่ให้กราบในวันสำคัญ
การวิ่งแข่งที่ไม่ว่าจะวิ่งเท่าไหร่ก็เป็นได้แค่ที่โหล่ตลอด เล่นกีฬากี่ครั้งก็แพ้ทุกครั้ง
     ในวัยมัธยมเคยคิดว่าคนที่น่าสงสารที่สุดคือคนที่เรียนได้แย่เกรดน้อยๆความจำไม่ค่อยจะดี มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี เป็นโรครักษานานเป็นปีๆ คนที่ไม่มีความสามารถอย่างใครเขา
     ในปัจจุบันสิ่งที่น่าสงสารที่สุดคือจิตใจตัวเองไม่ว่าจะวิ่งให้เร็วแค่ไหน ตั้งใจเรียนแค่ไหน รักษามิตรภาพเท่าไหร่ กินยาให้โรคหายนานแค่ไหน ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการได้เมื่อไหร่ สุดท้ายก็เป็นได้แค่ที่โหล่และไม่ได้เรื่อง รู้สึกผิดในใจเสมอมา...
      เพื่อนๆมีปัญหาชีวิตอะไรบ้างมาแชร์กันเผื่อต้องการคนฟังและที่ระบายเรายินดีรับฟังนะครับ