คือเราทำงานมีเงินเเล้วก็อยากเลี้ยงพ่อเเม่บ้างค่ะ เวลาเราไปเที่ยวกับเพื่อนเจอที่ดีดี อาหารดีดีก็อยากมาพาเค้าไปเที่ยวไปกิน เเต่เราเหนื่อยกับการชวนเค้ามากๆเลย เวลาพาไปกินถ้าร้านไกลเกิน5โลจะบ่นว่าไกลไม่อยากไป ยิ่งถ้าอยากพาไปเที่ยวตจว.ถึงจะเเค่ใกล้ๆก็ไม่ไปค่ะ ทั้งๆที่เราก็ขับรถได้ไปเเปบๆ เเล้วถ้าพาไปกินจะเริ่มสังเกตราคา เราจะพยายามไม่บอก เช็คบิลเราจ่ายเอง เเต่เค้าก็ชอบมาเเอบดู คือยังไงก็รู้อะคะ ถ้าอร่อยเเต่เเพงเค้าจะบอกไม่อร่อย เเล้วจะเริ่มคิดราคา สมมติ มีปลาทอด มีผัดผัก มีเเกง จะคิดปลาที่ตลาดตัวละXX ผักนี้ราคาXX รวมเเล้วจานนี้ควรจะราคาเเค่40บาทตามต้นทุน (ราคาร้านอาจ150เราว่าก็ไม่ได้เเพง) ลามไปถึงการเเอบดูโต๊ะข้างๆว่ามากี่คนกินคนละเท่าไหร่ เเล้วก็คิดเลขตลอดเวลา เเล้วก็ชอบพูดเสียงดังว่าเเพงไม่อร่อย ไม่เห็นมีอะไรเลย คือพอเราตั้งใจพามา เราก็รู้สึกเฟลมากๆค่ะ เราพยายามพาไปหลายรอบหลายร้าน เราคัดเเต่ร้านที่อร่อย ราคาถูกเเบบโอเค เเละไม่ไกลมาก คือยากมากกว่าจะหาเจอเพราะเเถวบ้านเราเป็นปริมณฑลด้วย เราพาไปกินเราก็คาดหวังให้เค้ากินอร่อยเราเเฮปปี้ เเต่คิดเค้าชอบทำเเบบนี้คือเรายิ่งเครียดยิ่งเฟล จะไปกินของอร่อยก็ไม่อร่อยอะค่ะ คือบางครั้งเราก็อยากพาไปเป็นเพื่อนกินด้วยก็ไม่ยอมไป เราท้อมากเลย คือเราชอบกินอาหารอร่อย เเต่พอเวลาไปกินกับเพื่อนเเล้วคิดถึงเค้าขึ้นมาก็รู้สึกผิด ประมาณว่าเหมือนเรากินดีอยู่ดีคนเดียว เเต่พอพยายามพาเค้าไปเราก็ท้อเเบบที่เล่า คือจะปล่อยวางเเล้วตัวเองไปให้ชีวิตให้มีความสุขเลยก็ไม่ได้อะคะ มันติดอยู่ในใจ จนเราต้องกินข้าวบ้าน กินมาม่ากะเค้า ไม่ออกจากบ้านหลายๆเดือน คือเรารู้สึกไม่ได้ใช้ชีวิตอะค่ะ มีคนที่เจอเเบบเรามั้ย ทำยังไงกัน ปล่อยวางหรือพยายามพาเค้าไปเหมือนเดิม