สวัสดีครับ ผมรู้จักเพื่อนผู้ชายคนนึงในช่วงม.4ครับ. เพื่อนคนนี้ผมขอเรียกว่า J ละกันนะครับ. J เป็นเด็กเรียนเก่งนะ แนวเด็กเรียนอะครับ ส่วนผมนี่เด็กกิจกรรม ไม่เน้นเรียนครับ. เราได้รู้จักกันมากขึ้นจากการเรียน นศท ครับ. แรกๆที่โรงเรียน J ก็ดูเฉยๆ ไม่ได้อะไร แต่พอมาดูดีๆ J เป็นคนที่ดูอบอุ่น มีความเป็นผู้นำมากเลยครับ เวลาอยู่ใกล้ๆแล้วผมรู้สึกตัวเล็กเลยอะ. J พูดเพราะด้วย มันเลยทำให้ผมเริ่มหวั่นไหว(ก็เริ่มแอบชอบเขาอะครับ). ทีนี้ตอนไปเข้าค่าย นศทครับ เขาได้ไปสารภาพรักกับเพื่อนผู้หญิงอีกคน พอผมรู้ก็เสียใจนะ เสียใจเลยครับทีนี้.แต่ผมกับเพื่อนผู้หญิงก็เหมือนเดิมนะ เพราะยังไงเราก็เพื่อนกัน ไม่ได้รู้สึกอยากแย่งชิงเลย แล้วทีนี้สองคนนี้ก็คบกันครับ มีทะเลาะกันบ้างอะ ตามประสาแฟนกัน. ส่วนผมก็ทักไปคุยตามประสาเพื่อนปกติ แต่ในใจลึกๆก็ไม่ได้อยากคุยแค่นั้นหรอกครับ. มีวันนึงสองคนนี้ทะเลาะกัน จะเลิกกัน ผมเลยทักไปคุยกับ J ไปให้กำลังใจเขา ไม่ได้จะไปยุยงให้เลิกกันนะครับ แค่ผมเห็นคนที่ผมชอบแล้วมาเสียใจแบบนี้ ผมก็ไม่โอเค. เลยลองทักไปให้กำลังใจ ทักไปคุยให้เขาได้คลายกังวลลงบ้าง เราคุยกันเยอะครับ ผมให้กำลังใจเต็มที่เลย จนเขาเอ่ยปากว่า "ขอบคุณนะ ที่มาให้กำลังใจเรา ขอบคุณมากที่มาคุยกับเรา ถ้านายเป็นผู้หญิง เราจะจีบนายเลย" ตอนนั้นผมมีทั้งความสุขและเศร้าปนๆกันอะ มีความสุขตรงที่ได้ยินเขาพูดคำนี้ออกมา แต่ก็แอบเสียใจตรงที่ "ถ้านายเป็นผู้หญิง" แค่ประโยคเดียวครับ ผมไม่ลืมเลย จนปัจจุบันนี้เวลาก็ร่วมเกือบ10ปีอะ แต่นึกออกใช่มั้ยครับ ช่วงเวลาสำคัญ เหตุการณ์สำคัญกับคนสำคัญ มันมักฝังใจอะ แล้วมันก็ฝังใจมาจนทุกวันนี้ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมากขึ้นครับ มากขึ้นจริงๆ แต่พอเรียนจบเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย. เพราะมันก็มีหลายเรื่องที่คุยกันแล้วไม่เข้าใจกัน แต่ก็ทะเลาะกันแบบเด็กๆอะ ผมก็ลบเฟสเขาออกเป็นสิบๆรอบ. จนมา1เดือนมานี้ เราได้คุยกันอีกครับ เมื่อก่อนนั้นผมบอกว่าผมชอบเขานะ บอกบ่อยจนกลัวเสียเพื่อน บ่อยจนเขาไม่ตอบแชทครับ แต่หลังๆมา กลัวจะเสียเพื่อนไปอีก เลยไม่อยากพูดคำว่าชอบออกไป แต่อยากบอกผ่านการกระทำมากกว่า ตอนนี้ผมแสดงความรักที่ผมมีต่อเขาได้เพียงการทักแชทครับ ทักถามข่าวการทำงานของเขา ถามเรื่องสุขภาพของเขาครับ ผมหวังว่าสักวัน เราสองคนจะได้คุยกันกับเรื่องอดีตที่ผ่านมาของเราทั้งสองคน.