เราเจอเขาในตอนที่เรามีแฟนอยู่แล้วเขาเข้ามาคุยกับเราทำให้เรารู้สึกสบายใจทำให้เรารู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเราสนิทกันเร็วมาก เราคุยกันไปเรื่อยๆจนเรารู้สึกดีต่อกันแต่เรารักกันไม่ได้ จนวันนึงแฟนเราจับได้เลยต้องเลิกคุยกันไปแบบต่างคนต่างยังรู้สึกดีต่อกัน เราเลิกคุยกันไปเกือบปี แล้ววันนึงเราจับได้ว่าแฟนเรามีคนอื่นเขาก้ออ้างว่าเราบอกเขาไม่หมดเรื่องที่เราไปคุยกับเขาคนนั้น คุยไปคุยมาเราเลยตัดสิ้นใจจบกับแฟน ตอนนั้นคือเสียใจมาก เพื่อนก้อเป็นห่วงแล้วชวนไปนั่งดื่มกัน เพื่อนหลายคนบอกให้เรากลับไปคุยกับเขา เราเลยปลดบล็อคเขาแต่เขายังไม่รับน่ะเพราะตอนนั้นมันดึกมากแล้ว รุ่นพี่เราก้อโทรไปหาเขาเพื่อที่จะบอกเขาว่าเราเลิกกับแฟนละแต่เขานอนแล้วเลยไม่ได้รับสาย ตอนประมาณตี4รุ่นพี่ก้อทักเขาไปอีกแล้วบอกว่าเราคิดถึงเขาก้อโทรกลับมาทันที แล้วเราก้อได้คุยกันเราก้อบอกเขาน่ะว่าเราเลิกกับคนโน้นแล้วเขาก้อรับฟังปัญหาของเราคอยปลอบใจเราคอยอยู่ข้างๆเรา จนเรามูฟออนได้เร็วมากเรากลับมาสดใสเหมือนเดิมได้ภายในไม่กี่วัน ผ่านไปหนึ่งเดือนที่เรากลับมาคุยกัน เราก้อดันได้งานใกล้บ้าน แล้วต้องกลับไปอยู่บ้าน ทำให้เราต้องห่างกันอีกครั้ง เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยย แต่เราเลือกไม่ได้พ่อแม่ก้ออยากให้กลับไปอยู่บ้าน เขาก้ออยากอยู่กับเรา เขายอมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นก้อเพื่อเรา นี่มันคือบททดสอบของเราสองคนใช่ไหม ครั้งก่อน เขามาในเวลาที่ไม่ใช่ แต่ครั้งนี้เขากลับมาในเวลาที่ใช่แต่มีเหตุผลทำให้เราต้องห่างกัน ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงช่วยเราหน่อย หรือนี่มันคือบททดสอบของเรากันแน่
คนที่ใช่มาในเวลาที่ไม่ใช่ แต่คนที่ใช่กลับในเวลาที่ใช่ แต่มีเหตุผลที่ทำให้เราต้องจากกันอีกครั้ง