หลายปีได้แล้วเราเจอเค้าเป็นระยะๆค่ะ อยู่ละแวกบ้านเราเอง เจอตอนเช้าเวลาขึ้นรถไปทำงานช่วงนึงเจอตลอด บางช่วงก้อเว้นวรรคการเจอไปเลย ทุกครั้งที่เขาเจอเรา เขาจะหันหน้าไปทางอื่น ไม่มองมาทางเรา ก็รับรู้ตลอดมา ว่าเขาสนใจเรา แต่เขาขี้อายค่ะ มากๆด้วย แรกๆ เราไม่แน่ใจค่ะ แต่หลังๆ มั่นใจมาก เพราะเขาเคยยิ้มให้เรา แต่เราตกใจค่ะ เลยทำไรไม่ถูก หลังจากวันนั้นก็ทดสอบเขานิดนึง แต่ก้อไม่ได้รับไมตรีกลับ เขาคงอายอะค่ะ 55 ซึ่งเขาแอบมองเราตลอดเลย หลังๆ นานวันเข้า เราก็หวั่นไหวไม่น้อยค่ะ ก้อเริ่มรู้สึกดีๆ แต่ต่างคนต่างก็ยังไม่เคยได้คุยกันสักครั้งเดียวเลย เพราะความไม่กล้าของเราและเขา ทุกวันนี้ได้แต่เกบความรู้สึกดีๆ ไว้ในใจต่างคนเวลาเจอกัน

มีหนนึงค่ะ เราได้นั่งรถข้างๆเขา ต่างคนก้อเงียบมาตลอดทาง สรุปอายทั้งคู่ค่ะ ไม่รุ้จะทำไงดี จนเขาลงจากรถ เราก้อเดินตาม แต่เขาก้อเลือกที่จะหยุดเดินและให้เราเดินนำไปก่อน ประมานสุภาพบุรุษ ตรงนี้แอบประทับใจมากค่ะ ตอนขึ้นรถ ก้อให้เราขึ้นก่อน มันเปนความรุ้สึกที่บอกยาก ลึกเกินกว่าใครจะเข้าใจ ทุกวันนี้ยอมรับว่า เราคอยมองหาว่าจะเจอไหม หรือกลับบ้านจะเจอไหม ระหว่างทำงาน ก้อนึกถึงว่าทำอะไรอยุ่ หรือแม้กลับถึงบ้านก้อนึกป่านนี้เขาทำอะไร สบายดีไหม ขอให้เขาเจอแต่สิ่งดีๆ หรือคิดหนักว่า ห่างๆ ไม่เจอเราแบบนี้ เขาจะไปเจอสาวคนไหนที่ถุกใจกว่าเราไหม เปนแบบนี้ค่ะ เราไม่แน่ใจว่า เราหลงเพ้อไปเอง หรือมันเปนความรักกันแน่ ไม่เข้าใจค่ะ