ต้องบอกว่าเราเป็นคน คิดมาก และ sensitive มากค่ะ ร้องไห้ง่ายมาก แต่พยายามไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น

เรื่องก็คือ เรารักสามีเรามากค่ะ แต่งงานไม่นาน บ้านผู้ชายเป็นร้านขายของ ขายทุกวันไม่มีวันหยุด ตั้งแต่เกือบ6โมงเช้าถึงเกือบเที่ยงคืน ไม่ได้จ้างลูกจ้างขนของ ก็จะมีสามีเราและพี่น้องเค้าที่ช่วยๆกันขายของส่วนเราเป็นพนักงานประจำ มีวันหยุดเสาร์อาทิด และวันหยุดตามราชการ

ปัญหาก็คือตรงนี้ เรารู้สึกผิดเวลาออกนอกบ้าน เพราะเวลากลับบ้านทีไร แต่ละคนดูเหนื่อย เหมือนเราออกไปมีความสุขอยู่นอกบ้านคนเดียว แต่ชีวิตเราก่อนแต่ง ได้ออกจากบ้านกับแม่ทุกอาทิตย์ กลับมาเหนื่อยๆก็นั่งดูทีวีตากแอร์สบายๆ อยากทำอะไรก็มีเวลาทำได้เต็มที่ ดูหนัง อ่านหนังสือ ทำขนม ไม่ต้องเกรงใจใคร แต่พอหลังแต่งงาน เราลงมาช่วยขายของทุกวัน แม้แต่เสาร์อาทิดที่ไม่ได้ไปไหน ตอนเย็นหลังเลิกงานก็ช่วยขายจนถึง3-4ทุ่ม ครอบครัวเค้าบอกให้ไปพักในระหว่างวัน เราก็มีพักบ้าง2-3ชม. แต่ละวันคือเหนื่อย หลับเป็นตาย เราเคยคุยกับสามีว่าเราเหนื่อย และอยากเที่ยวบ้าง เค้าก็บอกว่าไปได้ ไม่มีใครว่าอะไร แต่เราก็รู้สึกผิดอยู่

ที่เปิดร้านเช้าปิดดึก และเปิดทุกวัน เป็นเพราะลูกค้ามารอซื้อของ ถ้าไม่เปิดลูกค้าจะหนี ไปซื้อของกับร้านคู่แข่ง ทำให้ต้องเปิดร้านทุกวัน เราแอบคิดนะว่าทำไมถึงห่วงลูกค้า มากกว่าชีวิตส่วนตัวของตัวเอง หรือว่าการขายของได้กำไรมันเป็นความสุขของครอบครัวกันนะ เราเคยช่วยแม่ขายของนิดๆหน่อยๆ แต่เราไม่เห็นรู้สึกว่าต้องทำถึงขนาดนี้เลย
ถ้าเรามีลูก เราก็อยากพาลูกออกไปเที่ยวเล่นทุกวันหยุด แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปลูกเราจะต้องอยู่แต่ที่บ้านเพื่อช่วยขายของไหมนะ แบบนี้เราจะพาออกไปได้ไหมนะ

เราไม่รู้ว่าคำถามของเราคืออะไรกันแน่อ่ะค่ะ อาจจะแค่อยากขอคำปรึกษาว่าเราควรสลัดความคิดความรู้สึกผิดเวลาเราออกนอกบ้านยังไง หรือมีใครมีความคิดเห็นเรื่องนี้ยังไง รบกวนบอกด้วยค่ะ