พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา6ขวบครับ (เราอยู่กับแม่นะครับ) ทางพ่อเราเป็นตระกูลใหญ่แล้วก็รวยมากๆเลยครับ ส่วนทางครอบครัวฝั่งแม่ทำงานค้าขาย
ฐานะก็ปานกลางจนบางทีก็ถึงแย่เลยครับ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องขอเงินแม่ไปกินข้าวกับเพื่อน เห็นเพื่อนซื้ออะไรเราก็อยากมีด้วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยครับ ทำให้เวลาเราอยากได้อะไรเราจะเก็บเงินซื้อเองตลอดเลยครับ โทรศัพท์เครื่องนี้เราก็เก็บตังซื้อเองครับ(ราคาประมาณ2หมื่นกว่าบาท) เรารับทำการบ้าน,งานออกแบบแล้วก็ขายพวกของมือสองในบ้านด้วยครับ เอาง่ายๆคือทำทุกวิถีทางให้ได้เงินครับ55 ด้วยความที่แม่เราเป็นแม่ค้าด้วยทำให้เราถนัดเรื่องการขายของพอสมควรเลยครับ แล้วพอมีโควิด จากเดิมที่พอมีกินมีใช้ตอนนี้แทบจะไม่มีเลยครับแม่ต้องไปยืมเงินคนอื่นคนอื่นเพื่อซื้อข้าวให้เรากินจ่ายค่ารายเดือนต่างๆ ทำให้เราคิดมากกว่าเดิมมากๆเลยครับ ร้องไห้ตอนกลางคืนแทบทุกวันเลย คิดว่าถ้าเราตายไปแม่คงจะสบาย ไม่ต้องหาเงินให้เราจ่ายค่าเรียนค่ากินค่านู่นนี่ (พ่อเราส่งเงินให้แม่เดือนละ5พัน+ออกค่าเทอมให้ครับ) แล้วพอคิดถึงเรื่องหาลัยเราก็คิดหนักโคตรๆเลยครับ ทั้งค่าเรียน ค่ากิน ค่าหอ เราว่าแม่เราไม่น่าจ่ายให้เราไหวหรอกครับ เคยบอกกับแม่นะครับว่าไม่ขอเรียนมหาลัยได้มั้ย อยากออกมาทำงานช่วยแม่หาเงิน แต่แม่บอกแม่จะสู้เพราะรู้ว่าเราอยากเรียนคณะนี้มากๆครับ ตอนได้ยินคือเราอยากร้องไห้มากๆ ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขที่ต้องใช้ชีวิตเลยครับ เหมือนตื่นมาก็อยากใชชีวิตวันนั้นให้มันหมดๆไป
อยากตายไปให้มันจบๆแต่ก็กลัวทรมาน แล้วเวลาอยู่กับครอบครัวเราแทบจะไม่พูดเลยครับแต่เวลาอยู่กับเพื่อนก็จะพูดเยอะมากๆเลย เรารู้สึกเหมือนเรามี2บุคลิกด้วยครับ เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังด้วยครับเพื่อนๆคิดว่าเราเป็นคนร่าเริงแต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ😞
ขอโทษที่พิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับพอดีตอนพิมพ์เราก็ร้องไห้ไป พยายามพิมให้รู้เรื่ิงสุดๆแล้วครับ
อาการแบบนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าใช่มั้ยครับ อาจจะยาวหน่อยแต่ช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยนะครับ🙏🏻
ฐานะก็ปานกลางจนบางทีก็ถึงแย่เลยครับ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องขอเงินแม่ไปกินข้าวกับเพื่อน เห็นเพื่อนซื้ออะไรเราก็อยากมีด้วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยครับ ทำให้เวลาเราอยากได้อะไรเราจะเก็บเงินซื้อเองตลอดเลยครับ โทรศัพท์เครื่องนี้เราก็เก็บตังซื้อเองครับ(ราคาประมาณ2หมื่นกว่าบาท) เรารับทำการบ้าน,งานออกแบบแล้วก็ขายพวกของมือสองในบ้านด้วยครับ เอาง่ายๆคือทำทุกวิถีทางให้ได้เงินครับ55 ด้วยความที่แม่เราเป็นแม่ค้าด้วยทำให้เราถนัดเรื่องการขายของพอสมควรเลยครับ แล้วพอมีโควิด จากเดิมที่พอมีกินมีใช้ตอนนี้แทบจะไม่มีเลยครับแม่ต้องไปยืมเงินคนอื่นคนอื่นเพื่อซื้อข้าวให้เรากินจ่ายค่ารายเดือนต่างๆ ทำให้เราคิดมากกว่าเดิมมากๆเลยครับ ร้องไห้ตอนกลางคืนแทบทุกวันเลย คิดว่าถ้าเราตายไปแม่คงจะสบาย ไม่ต้องหาเงินให้เราจ่ายค่าเรียนค่ากินค่านู่นนี่ (พ่อเราส่งเงินให้แม่เดือนละ5พัน+ออกค่าเทอมให้ครับ) แล้วพอคิดถึงเรื่องหาลัยเราก็คิดหนักโคตรๆเลยครับ ทั้งค่าเรียน ค่ากิน ค่าหอ เราว่าแม่เราไม่น่าจ่ายให้เราไหวหรอกครับ เคยบอกกับแม่นะครับว่าไม่ขอเรียนมหาลัยได้มั้ย อยากออกมาทำงานช่วยแม่หาเงิน แต่แม่บอกแม่จะสู้เพราะรู้ว่าเราอยากเรียนคณะนี้มากๆครับ ตอนได้ยินคือเราอยากร้องไห้มากๆ ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขที่ต้องใช้ชีวิตเลยครับ เหมือนตื่นมาก็อยากใชชีวิตวันนั้นให้มันหมดๆไป
อยากตายไปให้มันจบๆแต่ก็กลัวทรมาน แล้วเวลาอยู่กับครอบครัวเราแทบจะไม่พูดเลยครับแต่เวลาอยู่กับเพื่อนก็จะพูดเยอะมากๆเลย เรารู้สึกเหมือนเรามี2บุคลิกด้วยครับ เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังด้วยครับเพื่อนๆคิดว่าเราเป็นคนร่าเริงแต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ😞
ขอโทษที่พิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับพอดีตอนพิมพ์เราก็ร้องไห้ไป พยายามพิมให้รู้เรื่ิงสุดๆแล้วครับ