ในวันที่ฉันรู้สึกว่า...อยากให้ตัวเองหายไป  ฉันเหนื่อย เหนื่อยที่หัวใจ ในสถานะการณ์ที่รุมเร้า ฉันมีลูกออทิสติกที่ฝึกเท่าไหร่ ก็เหมือนไม่พอ ถอยหลัง ย่ำไปย่ำมา  เหมือนคนเมา  ทำให้รู้สึกว่ามันไม่มีวันดีขึ้นอย่างที่ใครพูดกัน ทำไมถนนชีวิตของฉันถึงเดียวดายแบบนี้ ฉันพยายามแล้วที่จะสู้ต่อ กับเรื่องนี้ ความรู้สึกดำดิ่งมันเข้ามาทุกที....ทุกที  ขอโทษที่กระทู้นี้ ไม่ได้ถามอะไร  ขอแค่พื้นระบายตรงนี้