คือเราไม่ชอบไม่เข้าใจเเม่เเละครอบครัวตัวเองเราเองก็กัวโบราณเเต่เรา ชอบที่ว่าต้องเอาเรื่องนี่เรื่องนั้นมาพูดกันต้องควรทำแบบนี้นะบางเรื่องมันใช่บางเรื่องก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่งก็ได้ หลายๆเรื่องเเม้เเต่าวยนะถ้าผอมทุกคนพูดดับเราตั้งเเต่เด็กจนเราอยากสวยนะเพื่อตัวเองเเละก็เกลียดถ้าเราได้คำชมจากคนในครอบครัวเมื่อเราผอมลงก็ชมนุ้นนี่เออสวยขึ้นนะเหมือนมันวิเศษเราโดนว่าน่าเกลียดจากพี่เขาก็พูดเล่นเออเราก็เล่นนะเเต่ไปมาความรู้สึกมันไม่เคยหายสรุปคือเราไม่ชอบมันตุ้งเเต่เด็กเเล้วเราเกลียดที่ต้องเอาเงินมาเป็นที่ตั้งเข้าใจเงินมันสำคัญเเต่ก็เกลียดที่เมื่อมีคนมาจีบเเล้วมีเงินกลับดูวิเศษวิโศมาโดยที่ไม่ต้องพูดเราก็รู้สึก ทำไมอ่ะ อีเงินกับน่าตามันเลอค่าขนาดนั้นเหรอ ชีวิตเราเป็นของเราเเต่เวลาอยู่กับครอบครัวเรารำคานเบื่อเวลาต้องมาพูดสิ่งที่เกี่ยวกับพวกนี้เราก็เป็นเเค่อีเงียบที่นั่งนิ่งไม่พูดไร ทำไมเราคิดไม่ได้เเบบพี่นั้นคือความคิดของเเม่ เราเกลียดคือพวกเขาไม่ได้แย่นิสัยขนาดนั้นนะ เเต่เรื่องทัศคติของเรามันทำให้เรารู้สึกแปลกแยกเเละต้องดูโง่เมื่อพูดออกไปเรารู้สึกแบบนี้ครอบครัวเเบบนี้ความคิดเเตกต่างเเบบนี้เราอึดอัดเราปรรึกษากับเพื่อนก็ได้คำตอบเเค่ปล่อยวาง ได้เเค่นั้นเพราะเราเป็นลูกเล็กของบ้านแากเราจะสำคัญอะไร ตลกม่ะ! พูดไปก็ไม่มีใครฟังเหมือนเด็ก เเต่พูดตลอดว่าอายุ 20 เเล้วทำตัวโตบ้าง เราต้องมานั่งยอมรับหลายเรื่องของเเม่พี่เเน่นอนเขามีสิทธิ์นั่นชีวิตเขาเเล้วความรู้สึกเราล่ะ ก็จัดการเองสิ เขาเเคร์หรอทำตัวเเคร์ปากถามเป็นไรพอพูดออกไปก็ทำไมคิดเเบบนี้ มีเเต่คำว่าทำไมๆๆกับเรา เเล้วเราต้องยอมรับได้เเค่ไหน กูก็คนเปล่าว่ะที่พูดออกไปก็คือพูดความรู้สึก เเต่สิ่งที่ได้กลับมากับโดนเกลียดที่รู้สึกเเบบนี้ ใช่เราคงหวังมากไปที่อยากจะได้ความเห็นใจจากแม่และพี่ ขอล่ะขอหลุดพ้นสักทีปรงได้ก็คงปรงขอพอสักที อึดอัด  สรุปคือเราไม่โตใช่มั้ยเราผิดหรอ