บอกก่อนที่ทุกคนจะอ่านกระทู้นี้ เราเป็นโรคซึมเศร้า รักษามาจะ 2 ปีแล้ว       อาการมีทั้งดีขึ้นและดิ่งลง ดีขึ้นเมื่อคุยกับตัวเองว่าต้องการอะไร ดิ่งลงเมื่ออธิบายกับสิ่งที่เป็นให้คนรอบข้างรับรู้และอธิบายให้ครอบเข้าใจ ครอบครัวพยายามเข้าใจ แต่พวกเค้าไม่เคยถามเลยว่าเรามีปัญหาอะไร พวกเค้าคิดไปเองตลอด เมื่ออธิบายสิ่งที่เป็น เค้าก็คิดว่าเราพูดเพราะป่วย แต่จริงๆแล้วเราพูดเพื่อให้คุณรับรู้ในสิ่งที่เรากำลังเจอ แต่ยิ่งอธิบายทุกอย่างมันแย่
      ครอบครัวพยายามเข้าใจแต่ไม่เคยที่จะสนับสนุนเอาแต่ตั้งคำถามว่า  ทำไมไม่ทำเหมือนคนอื่น และเอาแต่บอกว่าเราป่วยผิดปกติ พูดย้ำๆตลอด เราเหนื่อยแล้ว แต่เราไม่ได้อยากตาย แค่อยากออกไปจากสถานการณ์และสิ่งที่เป็นอยู่นี้ เพราะมันทรมานเหลือเกิน ใจเรามันแตก  
      แตกเป็นผง มันละเอียดจนแทบไม่เหลืออะไรอีกแล้ว อยากใช้ชีวิตที่เหลือมีความสุข อย่างน้อยก็อยากที่จะรักตัวเองให้มากขึ้นก็ยังดี
แล้วอยากถามว่า อะไรคือความสุข
ทำไมอยากร้องให้ แต่น้ำตาไม่ทีให้ไหลออกมา
ทำไม ทำไมต้องทำตามสิ่งที่ทุกคนอยากให้เป็น
แล้วทำไม คนที่ควรจะเข้าใจ กลับกันเวลาเราอธิบายมันทำไมมันแย่มากกว่าเดิม
การอยู่คนเดียว ทำไมสบายใจกว่าอยู่กับทุกคน ถึงแม้ว่าผู้คนเหล่าจะเป็นครอบครัวแต่ก็ไม่มีความสุข
ทำไมการที่ทุกคนบอกว่าคนที่ปกติ
มันเป็นเพียงแค่สิ่งที่คนคนส่วนใหญ่เค้าทำกันมาเสมอๆ
แล้วคนส่วนน้อยที่ทำงานได้เหมือนกับทุกคนแต่ผิดปกติในสายตาคนอื่น เพียงคนส่วนใหญ่เค้าไม่ทำกัน
      ยกตัวอย่างคนที่นอนไม่เกินสี่ทุ่มตื่นเช้ามาทำงาน เค้าเรียกปกติ
ใช่ มันปกติเพราะว่างานที่พวกเค้าทำ มันต้องทำตอนเช้า และงานที่คุณทำมันเหมาะกับสภาพอากาสในตอนเช้า
       กลับกันคนที่นอนเช้า ทำงานกลางคืนเค้าบอกมันผิดปกติ
       เพียงแค่เค้าทำงานตอนกลางคืนเพราะงานที่ทำต้องใช้สมาธิมาก แต่สภาพแวดล้อมตอนเช้านั้นเสียงดังมากเกินไป มองไปทางไหนก็เจอแต่คนด่ากัน สภาพแวดล้อมติดลบสุดๆเค้าเลยเลือกทำงานกลางคืนเพราะมันดีต่องานของเค้า และสุขภาพจิตของเค้าแล้วทำไมการที่เค้าปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมเพียงแค่นั้น
       เพียงแค่ไม่ได้ตื่นมาทำงานเหมือนคนอื่นมันถึงต้องผิดปกติขนาดนั้น
       ไม่ใช่ว่าเรามีสิทธิ์เลือกที่ตะทำในสิ่งที่ดีกับตัวเองหรอ