เรากับเเฟนเเต่งงานกันมา 10 ปีเเล้ว  ปัญหาเรากับเเฟนจะไม่มีเลยเพราะเเฟนไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้ปวดประสาท  ก็จะมีเเต่พอของสามีเรา ที่มักจะไปมีเมียน้อย  เอาเด็กเสิร์ฟร้านตัวเอง  เเล้วก็พาเด็กมากินข้าวที่ร้าน นั่งกอดนั่งหอมกันเราเห็นทุกอย่างเเต่พูดไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเรา  เเฟนจะบอกเเบบนี้กับเราเสมอ  เเต่เราสงสารเเม่เเฟนมาก  เเม่เเฟนก็บอกว่าเขาปลงเเล้ว  เราเลยเสนอให้เเม่เเฟนอย่า  เเม่แฟนยอมอย่า  ส่วนพ่อเเฟนไม่ยอมอย่า ถ้าอย่าไปก็ไม่มีอะไรติดตัวเลย เพราะทุกอย่างคือชื่อของเเม่เเฟน  เเต่ของทุกอย่างยังผ่อนไม่กมดเลย หนี้ธนาคารก็ชื่อของเเม่เเฟน  รถบ้านก็ชื่อของเเม่เเฟน  ภาระทุกอย่างตกเป็นของเเม่เเฟน  บ้านแฟนเปิดร้านอาหาร  ก็จะมีเด็กเสิร์ฟที่เป็นผู้หญิงเข้าออกเรื่อยๆ  เขาให้เงินเด็กเลี้ยงเด็กมาโดยตลอด ส่วนเงินที่ให้ไปตลาดก็เอาไปให้หมด ไม่ว่าตะเป็นค่าเทอม ค่าห้องก็จ่ายให้หมด  เเต่ไม่เคยเจียดเงินมาช่วยจ่ายค่าเทอมหลายเลย  ประเด็นนี้นี่เเหละที่ทำให้เราฉุนเอามากๆ  เเต่แฟนก็บอกว่าพูดไม่ได้   ติดเงินเขาไว้เยอะจนไม่กล้าไปตลาดต้องให้เราไปแทน    นี่เเหละทำให้เราทนไม่ไหว เราเลยด่ากราด  เเล้วยังมารู้จากปากเพื่อนเขาอีกว่า เขาเอาทุกคนในบ้านไปด่าให้คนอื่นฟังอีก  ทั้งที่เราก็ทำให้ทุกอย่าง เป็นคนทำกับข้าวให้ก็ทำ นั่งเค้าเตอร์ให้   ทั้งที่เราเป็นหลัก คือเดอะเเบกของบ้านเเฟนเลย อยู่ตั้งเเต่บ่ายยันตี 3 ตอนเช้าต้องเเหกขี้ตาไปส่งลูกเรียนอีก   กลับมานอนได้สักพักก็ต้องมาเตรียมของขาย เรากับเเฟนทำเเบบนี้กันมาคลอด  เวลาฝากซื้ออะไร  เเล้วเราให้เงินช้าก็เอาเราไปด่า หาว่าเป็นบุญคุณอีก  ประสาทจะเเดก  ตอนนี้เราเริ่มไม่ไหวเเล้ว  เราไม่อยากทนกับอะไรเเบบบนี้เเล้ว เเต่ก่อนเรายอมไม่ปริปากอะไรเลย  ต่อให้เขาด่าว่าอะไรเราก็เงียบ เพราะเราจะบอกตัวเองตลอดกม่เป็นไร  เเต่ตอนนี้มันกำลังจะเป็น  เราเกิ้น บอกเเม่เเฟนกับเเฟนไปเเล้ว  ว่าเริ่มไม่อยากทนเเล้วนะ  ที่จะต้องมาตามเก็บตามเช็ดเเบบนี้ ต้องหาเงินไปใช้หนี้เขาให้  ค่าเเรงก็ให้เเค่ 300  ให้ทำทุกอย่างก็ไม่ไหว  ค่าเเรงเรา 7000 ต่อกับเเฟน รวมกัน 14000    ค่าเทอมลูก  25000  เราก็ทยอยจ่ายให้โรงเรียนทีละเดือน  ค่างวดรถยน อีก 5600  ไหนจะค่านม ค่าหนังสือ  ค่าเสื้อผ้าค่ารองเท้า เป็นเราทุกอย่าง  เราไม่เคยเอ่ยปากขอเขาขอครอบครัวสามีสักบาท มีเเต่โทรไปขอที่บ้านตัวเอง  เวลาที่บ้านถาม ไหวไหมลูกกลีบบ้านไหม  น้ำตาจะเเตก  เเต่ก็ต้องอดทน   เราเข้าใจมันธุระกิจครอบครัว    3 คนทำอีก 1 คน  เอาเงินไปเลี้ยงเพื่อน เลี้ยงหมด  เเล้วมันจะเหลืออะไรล่ะ  เเล้วอีกอย่างนะ  มันเอาเงินที่ขายได้ไปหมดทุกวัน  เเล้วมันยังพูดว่า  กูเป็นคนถือเงินจะจ่ายซื้ออะไรก็ได้  เเต่ ค่าน้ำค่าไฟร้าน/บ้าน ไม่เคยจ่ายเลย  ยันค่างวดรถที่ขับอยู่ ค่าบ้านอีก ค่าธนาคารที่ให้เเม่แฟนไปกู้มา ก็ไม่จ่ายเเต่ให้เขาไปหาเงินไปหามาจ่ายเอง   ไหมล่ะ  โครตจะเห็นเเก่ตัว นรกส่งมาเกิด     * เราโทรไปหาที่บ้านให้ส่งวุฒิมาให้  เเม่เราก็โทรมาถาม  เราก็หมดความอดทนเเล้วเราก๋เลยบอกทีละอย่าง  เราขอคุยกับเเม่เเบบเพื่อนได้ไหม  เเม่เห็นใจหนูหน่อย  เเม่ก็ฟังเเบบไม่ขัดอะไรเลย พอเเม่ฟังเสร็จ ก็ถอนหายใจ  เเม่ก็ถามว่าไหวไหมลูกกลับมาบ้านมา  ส่วนหลานถ้าฟังโน่นเขาให้ยอมให้มาด้วยก็ให้เขาเลี้ยงไป
ส่วนเราก็ส่งเงินให้ ค่าเทอมค่ากินก็พอ  ถ้าเราไม่ไหวเเล้วก็อย่าฝืนลูก  ลูกคนกับหลานเเม่เลี้ยงได้  คุยกับพ่อไหม   เราเลยตอบว่าไม่เอาเเม่ มหนูไม่อยากให้พ่อคิดเยอะ  เเต่เขาเอาไปคุยปรึกษากันเเล้ว  ที่บ้านเลยบอกว่า  พร้อมเมื่อไหร่บอก เเม่กับพ่อจะขึ้นไปรับ*     เราเลยบอกเเฟนว่า  ถ้ามีคนใดคนหนึ่งปล่อยมือ เเล้วเดินออกไป  ครอบครัวเองก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง   คำตอบที่ได้คือ ครอบครัวเขาก็พังเเตก   เเต่เองยังมีที่บ้านคอยซัพพอร์ท  เเต่เขากับเเม่ไม่มี  ทนเเล้วก็สู้ๆกันไปนะ      พวกเทอคิดว่า จะไปต่อหรือพอเเค่นี้ดี    เเต่เเม่เเฟนกับแฟนดีกลับเรามาโดยตลอด  เราก็ไม่อยากทิ้งเเต่อีกใจ ก็ไม่ไหวกับ