เรามีปัญหาที่หาทางแก้ไม่ตกมาขอความคิดเห็นดีๆ จากเพื่อนชาวพันทิป เป็นกระทู้แรกของเราอาจจะยาวไปนิด ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะคะ

พ่อกับแม่เรามีลูกด้วยกัน 2 คนคือเรากับน้องชาย  หย่ากันนานแล้ว พ่อไปมีครอบครัวใหม่จดทะเบียนด้วยกัน  ส่วนแม่ไม่ได้มีใครใหม่

เรา น้อง และแม่อยู่ด้วยกัน 3 คน ระหว่างที่พ่อหย่ากับแม่ พ่อก็ส่งเสียเงินให้อยู่เรื่อยๆ เพราะสลักหลังใบหย่าไว้ว่าต้องส่งเสียเลี้ยงดูจนเรียนจบ ส่งตรงเวลาบ้างไม่ตรงบ้าง ส่วนมากแม่จะส่งให้เป็นหลัก  ไม่ค่อยอยากเอ่ยปากขอจากพ่อ 

เราเริ่มไม่ค่อยได้คุยกับพ่อ  จากตอนเด็กๆที่ผูกพันกับพ่อมากรักพ่อมาก ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆห่างกันออกไป นานๆจะโทรมาคุยทีไม่ถึง 5 นาที ตอนเรากับน้องอยู่ต่างจังหวัดถ้าวันหยุดยาวกลับบ้านก็จะหาเวลาไปเจอบ้างนิดหน่อย หรือบางทีเวลาน้อยก็ไม่ได้โทรบอกด้วยซ้ำว่ากลับบ้าน ห่างเหินกันมากๆ เหมือนเป็นแขกที่มาเยี่ยมเยือนคนหนึ่งไม่ใช่คนในครอบครัว แม่เราไม่เคยกีดกันแต่ก็จะไม่ยุ่ง เวลาพ่อมาแม่ก็จะเลี่ยงไปที่อื่นให้พื้นที่พ่อลูกเต็มที่

ตอนนี้พวกเราทำงานและกลับมาอยู่บ้านเกิดสร้างบ้านอยู่ด้วยกัน ทั้งชีวิตพ่อกับแม่มุ่งหาเงินส่งเสียเราไม่มีเงินเก็บ ไม่มีบ้านของตัวเอง แต่ตอนนี้ครอบครัวเรากำลังมีชีวิตที่ดี

ในขณะเดียวกันครอบครัวใหม่ของพ่อก็มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งจนต้องแยกกันอยู่มาเกือบๆ 3 ปีแล้ว พ่อกลับมาอยู่บ้านเดิมของย่า (ย่าเสียแล้ว)​ ที่ผุพังคนเดียว แต่ก็มีญาติๆอยู่ใกล้ๆ พ่อยังไม่หย่ากับภรรยาใหม่  มีการช่วยเหลือกันเกื้อกูลกันอยู่บ้าง ออกงานกันบ้างในฐานะสามีภรรยา

พ่อเข้ามาพบปะที่บ้านเราบ่อยขึ้น ยิ่งตอนสร้างบ้านก็เข้ามาช่วย มามีบทบาท จัดแจงต่างๆ บางทีเงินช๊อตพ่อก็ช่วยออกบ้าง

ตอนบ้านเสร็จบางวันมาสวดมนต์ที่ห้องพระ บางวันมากินข้าว
ด้วยความไม่ได้อยู่กับพ่อนานแล้ว เราอึดอัด เคยรู้สึกปวดหัวหายใจไม่ออกเพราะพ่อมาหา และอยู่นานเกินไป เราไม่รู้จะคุยอะไร  เราต้องเซอร์วิสเหมือนแขกคนหนึ่ง ไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนที่อยู่กับคนในครอบครัว แต่ก็พยายามเข้าใจและอดทนว่าเดี๋ยวพ่อก็กลับ

แต่ล่าสุดคือพ่อหอบกระเป๋ามานอนที่บ้าน แม่ลำบากใจมาก บอกให้ไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง ว่ามันไม่สมควร ไอ้เราก็น้ำท่วมปากเพราะเราเป็นลูกไม่ให้นอนก็จะดูใจดำเกินไปรึเปล่า เลยต้องให้นอนไปก่อนแล้วเรากลับต้องมานอนคิดว่มันใช่เหรอ  เราจะคุยกับพ่อดีไหม  จะพูดยังไง  

คือเรารู้สึกว่าพ่อควรจะเกรงใจแม่เรา และภรรยาของตัวเองถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้วก็ยังคาทะเบียนสมรสอยู่  แม่เราจะอยู่ในฐานะอะไร

เราไม่รู้จะพูดยังไงหรือต้องปรับความคิดยังไงถึงจะถูกต้องกับสถานการณ์แบบนี้  ดูอีกมุมพ่อก็น่าสงสารมากที่อายุก็มากแต่กลับไม่มีอะไรเลยแม้แต่ครอบครัวที่จะอยู่ด้วยอย่างจริงจังเพราะดูเหมือนทางที่พ่อเลือกจะผิดทุกทาง บางทีเราก็โมโหว่าเลือกไปทางนั้นแล้วทำไมไม่อยู่ให้มีความสุข ทำไมมีชีวิตแบบนี้ให้เราต้องรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

ขอคำแนะนำทีค่ะ ไม่คิดเลยว่าอายุก็ไม่ใช่น้อยๆยังต้องมาปวดหัวเรื่องครอบครัวของพ่อกับแม่ที่มันซับซ้อนเหลือเกิน หัวจะปวด