ขอเกริ่นเรื่องว่า เจ้าของกระทู้ อายุ35 แฟนอายุ 40 เจอกันช่วงโควิดปีที่แล้ว ในแอพหาคู่ค่ะ
แฟนบอกตั้งแต่วันแรกว่ามีลูกติด1คน เอาลูกมาเลี้ยงเอง พ่อแม่ช่วยเลี้ยงที่บ้าน
ตัวดิฉันไม่ติดค่ะ.. แต่เรื่องก็เกิดตั้งแต่วันที่เราเริ่มเจอกัน
เนื่องจากสถานการณ์โควิดเมื่อปีก่อน
1. หลังจากที่พ่อแม่แฟนรู้ว่าออกมานัดเจอกัน พ่อแม่แฟนก็จะบอกว่าให้มาเจอเราได้เดือนละครั้งสองครั้งวันละ2-3ชม. ห้ามไปกินข้าว ทุกครั้งที่เจอคือในรถค่ะ คุยกันนั่นนี่แยกย้ายกลับบ้าน แฟนมักจะบอกเสมอหากว่าโควิดดีขึ้นเราจะได้เจอกันมากขึ้น
2. ผ่านไป 3-4 เดือน พี่เลี้ยงของลูกลาออก ลูกต้องมานอนกับตนและพ่อแม่แฟนมักจะให้เข้านอนเร็ว เวลาคุยกันก็เหลือแค่วันละ10นาทีต่อวัน เวลาอื่นเราทำงานทั้งคู่ เลยไม่ได้คุยกัน
3. อดทนค่ะ จนเข้าเดือนที่7 ทุกอย่างยังเหมือนเดิม คุยกันวันละ10นาที ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ไปกินข้าว ไม่ได้ไปเที่ยว วันสำคัญก็คือวันทั่วๆไป
4. เราทะเลาะกันมากขึ้น เนื่องด้วยเวลาที่ผ่านไป เรายังคงเหมือนเดกที่จีบกันใหม่ๆ
ตอนนี้ครบ1ปี แล้วค่ะ ยังมีปัญหามาใหม่อย่างต่อเนื่อง เช่นจากที่เจอกันเดือนละครั้งสองครั้ง กลับเจอไม่ได้เลย เพราะลูกเริ่มไปรร. ต้องไปรับไปส่ง

ข้อดีก็มีนะคะ เจ้าของกระทู้ไม่มีแฟนเลยเจอแต่คนไม่ดี มาประมาณ7ปี จนมาเจอเค้า คุยกันน้อยเลยเป็นตัวเองกันเตมที่ เค้ายอมรับในเรื่องของเราได้หลายๆอย่าง เค้าพาไปดูบ้านที่เค้าว่าอีก2ปี จะสร้างแล้วมาอยู่ด้วย, เวลาเค้าคุยกับแม่ของเด็ก เค้าก็จะให้เราอยุ่ในสายด้วยไม่อยากให้เราคิดมาก 
แต่ข้อเสียก็ตามข้างบนเลยค่ะ 1ปีที่ไม่เหมือนแฟนเลย เหมือนเพื่อน ใจก็อยากอดทนรออีกสองปี มันเหมือนมีความฝันเล็กๆอยู่ในนั้น มีบ้าน มีครอบครัว แต่ระหว่างทางมันเหนื่อยมากจริงๆ
มีท่านใดเคยมีเหตุการณ์แบบนี้และมันจะผ่านไปยังไงได้บ้างคะ