ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ ช่วงที่จขกท.เรียนมหาลัย คือทำงานตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นพาร์ททาม หรืองานประจำ แต่...จขกท.ไม่สามารถอยู่ที่ใดที่หนึ่งได้นานๆ นานสุดก็คือ 3 เดือนค่ะ 

และสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกตัวเองก่อนออกจากงาน คือเราเริ่มมีความรู้สึกผูกพันธ์กับคน , สถานที่ , สิ่งแวดล้อม 
...จะเรียกว่ากลัวการผูกพันธ์ได้ไหมคะ?

ถึงอย่างนั้น จขกท.ก็เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่อายุ15 จนถึงตอนนี้ 27ปีแล้วค่ะที่ไม่สามารถอยู่ทำงานเดิมๆได้นานเกิน3เดือนเลย เลยทำให้จขกท.ผ่านงานมาหลายรูปแบบจริงๆ โดยเฉพาะร้านอาหาร , งานห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ , งานออฟฟิส , บลาๆๆๆ

จนกระทั่งโควิดได้ระบาดขึ้น ช่วงนั้นจขกท.ก็หยุดหางานไปพักหนึ่งค่ะ และหันไปขับgrab food กับแฟนแทน (คือเราซ้อนท้ายเขา) มันโอเคมากกกๆๆ เราคิดว่าขับรถกับแฟนส่งอาหารนี่แหละ ไม่ต้องสร้างความผูกพันธ์กับใคร ประสานงานแค่ร้านกับลูกค้าเท่านั้น 

แต่พอเวลาผ่านไป ... รายจ่ายดันมากกว่ารายรับซะงั้น จขกท.เลยจำเป็นต้องหางานอีกครั้ง และก็ได้เริ่มทำงานที่หนึ่งค่ะ 

การทำงานครั้งนี้คือเริ่มใหม่หมด ท่องไว้อย่างเดียวคือ เงินๆๆ และแทบจะไม่ได้พูดคุยใดๆกับเพื่อนร่วมงานเลย เพราะกลัวจะเอาความรู้สึกแบบนั้นเข้ามาเกี่ยวซึ่งเป็นเหตุให้ต้องออกจากงานอีก

** สิ่งที่จขกท.กลุ้มใจที่สุด คือรู้ตัวว่าตัวเองคงเป็นคนประเภทที่กลัวการผูกพันธ์ กลัวการจากลา เรากลัว..ว่าถ้ารู้จัก มีเพื่อนร่วมงานจนถึงขั้นสนิทกัน แล้ววันนึงมันมีเหตุจำเป็นให้จากกัน เรากลัวจะรับมันไม่ได้อีก....

**แบบนี้ถือว่าเป็นโรคอย่างหนึ่งไหมคะ ควรหาหมอไหม?**

ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ