คือว่าตอนนี้เรากำลังจะขึ้น ม.5แล้วค่ะแต่ว่าจะไม่มีใครส่งเสียแล้วเพราะว่าตอนแรกเราอยู่กับป้าแล้วพี่เป็นคนส่งค่ะแต่ตอนนี้เราต้องมาอยู่กับแม่ซึ่งแม่เราก็ป่วยสมองไม่ค่อยปกติเพราะดื่มเหล้าค่ะงานเลยไม่ได้ทำงานปัญหาก็คือเรากลับมาอยู่กับแม่ก็ไม่มีใครส่งเสียให้เราเรียนแล้วค่ะเราไม่รู้จะทำยังไงเราพยายามหางานทำอยู่นะคะแต่อายุยังไม่ถึงเค้าก็ไม่รับแล้วเป็นชนบทต่างจังหวัดค่อนข้างหางานยากเลยค่ะหรือเราควรลาออกดีคะจริงๆเราก็เป็นคนรักเรียนเลยค่ะไม่เกเรแต่ว่าถ้ามาถึงจุดนี้เราก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆค่ะเราเสียใจเหมือนกำลังโดนตัดหางปล่อยวัดเลยค่ะ พี่เราไม่ใยดีเลยญาติพี่น้องลุงป้าน้าอาเค้าก็ไม่มีใครชอบเราเท่าไหร่เพราะว่าเราพูดน้อยโลกส่วนตัวสูงเลยอยู่กับป้าไม่ได้เพราะทำให้เค้าอึดอัดเราเองก็อึดอัดเลยตัดปัญหากลับมาอยู่บ้านอยู่ต่อคงไม่สบายใจกันทั้ง2ฝ่ายอีกอย่าง เราไปอาศัยบ้านเค้าทำอะไรไม่ถูกใจเค้าก็นินทากับหมู่ญาติทำให้เราถูกมองในทางที่ไม่ดีทุกคนก็จะตรีตราเราตามที่ถูกพูดถึงกันเราเองก็ได้ยินที่เค้าพูดอยู่บ้างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เราห้ามคำพูดใครไม่ได้นี่คะ เราคิดว่าเราก็ไม่ได้เป็นคนที่แย่ขนาดนั้นแต่เวลาที่เค้าพูดทำไมเราดูแย่จังเราพยายามจะเข้าใจแต่ก็ไม่ไหวอยู่ดีเลยตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านนี่แหละค่ะแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อดีกับชีวิต;-; เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ ปล.อาจเขียนไม่เข้าใจเท่าไหร่ค่ะคิคิ