สวัสดีค่ะ  ก่อนอื่นดิฉันต้องขออภัยในเรื่องภาษาและการลงรูปโพสต์ต่าง ๆ  เพราะดิฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับการโพสต์ค่ะ  แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเองและอยากจะแชร์ประสบการณ์ที่ดิฉันได้เจอมากับตัวเอง  ซึ่งถ้าใครได้อ่าน  อาจจะนำไปคิดและสามารถเข้าใจความรู้สึกของทั้งท่านผู้เยี่ยม  และท่านผู้ป่วยได้ค่ะ



เรื่องมีอยู่ว่า



ดิฉันต้องเข้าโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง  เพื่อรับการผ่าตัดชิ้นเนื้อที่ไม่สมควรอยู่กับดิฉัน  หลังจากที่ดิฉันผ่าตัดเสร็จ  ก็ได้มาอยู่ห้องพักฟื้นซึ่งเป็นห้องรวมที่มีผู้ป่วยมารอเตรียมผ่าและพักฟื้นหลังการผ่าตัด  จนกว่าจะสามารถกลับบ้านได้



เหตุการณ์ที่ดิฉันเจอคือ (รู้สึกเหมือนอยู่ตลาด 4 มุมเมืองเลยค่ะ  ถ้าหลับตาแล้วมโนอ่ะ  ใช่เลยค่ะ) เตียงข้าง ๆ ย้ายเข้ามาหลังดิฉันผ่าตัดได้ 1 วัน  ซึ่งคุณป้าคนนั้น  ก็พักฟื้นเหมือนกันค่ะ  ปัญหาคือ  คนมาเยี่ยมค่ะ  ดิฉันไม่ได้ว่าเขาว่าเป็นคนไม่ดี  ทั้งผู้ที่มาเยี่ยม  หรือผู้ที่ได้รับการผ่าตัด  แต่ว่า  คือ

มากันเยอะมากค่ะ  ทั้งวัน  ทุกวัน เกือบ 30 คนน่าจะได้ต่อวัน  ส่งเสียงดัง  คุยกันขโมงโฉงเฉง  คุยเรื่องคนนั้นคนนี้ บ้านนั้นบ้านนี้  วันรวมญาติค่ะ  เคยถาสักคำไหม  ว่าดิฉันอยากทราบหรือเปล่า  คือว่าประมาณพูดกันไม่หยุดอ่ะค่ะ  ไม่ได้คิดถึงคุณป้าหรือคนไข้อื่นที่มีอีก  7 เตียงเลย  ที่ต้องการพักผ่อนค่ะ  ตั้งแต่ 7 โมงเช้า  ยัน 2 ทุ่ม  ดิฉันพยายามไม่คิด  ลุกก็ไม่ได้  จะบอกเขาก็เกรงใจ

  ดิฉันเลยปิดม่านระหว่างเตียง  อ้าว  ดิฉันโดนญาติที่มาเยี่ยมคุณป้าว่าอีก  ว่าปิดม่านแล้วอากาศไม่ถ่ายเท  ดิฉันคิดในใจ  คุณขา  คิดบ้างไหมว่าดิฉันปวดแผลแทบจะตาย  ยังต้องมาทนฟังเสียงที่พวกคุณห่วงญาติคุณ มาเฮฮาปาร์จิงโกะที่เตียงข้างดิฉันไหมคะ  แล้วดิฉันก็เบื่อสายตาที่พวกญาติมาเยี่ยม  แล้วมองดิฉัน  ถามดิฉันว่าเป็นอะไร  ไม่อยากตอบค่ะ  แค่ขยับตัวก็ลำบากแล้ว  นอนพักอยู่ด้วยความอดทนและอึดอัดอย่างมากค่ะ

  เพราะเราไม่สามารถขยับตัวได้มากเท่าไรนัก  บางครั้งผ้าถุงก็เลิกมาถึงขาอ่อน  บางครั้งเลือดไหลเต็มเตียง  จะลุกนั่งแล้วจัดการแต่งกายให้อยู่ในสภาพเป๊ะเวอร์ตลอดเวลามันก็ยากนะคะ  ดิฉันอยากจะตะโกนดัง ๆ นี่วอร์ดหญิงนะโว้ย  แต่ได้แต่เพียงคิดในใจ  ไม่กล้า  เพราะดิฉันเข้าใจ  ว่าคนที่มาเยี่ยมผู้ป่วย  เขาก็มีใจที่จะมาและเป็นห่วงญาติของพวกเขา  



อีกเรื่องหนึ่งค่ะ  คือเรื่องอาหารที่ซื้อมาทานและตั้งวงกันบริเวณเตียงผู้ป่วยค่ะ  คือ  อาหารกลิ่นแรงมากค่ะ  เช่น  ปลาร้า  ทุเรียน  เป็นต้น  คุณญาติ ๆ ขาเคยเข้าใจไหมคะ  อร่อยคุณ  แต่กลิ่นมันส่งไปทั้วทั้งวอร์ดค่ะ  ดิฉันต้องนอนดมกลิ่นอาหารที่คุณซื้อมารับประทาน  แล้วคุณก็กลับไป  ทิ้งกลิ่นให้ดิฉันดมทั้งคืนหรือคะ



ถ้าเป็นไปได้  ดิฉันอยากให้ญาติที่มาเยี่ยมไข้ผู้ป่วยระลึกเอาไว้เสมอ  ว่าญาติของท่านไม่ได้ป่วยคนเดียว  ยังมีคนป่วยอีกหลายคนที่อยู่ในห้องเดียวกันค่ะ  สิ่งที่อยากเสนอแนะนะคะ  สำหรับห้องรวมโรงพยาบาลรัฐ



1.  กำหนดจำนวนผู้เยี่ยมไข้  อาจจะเข้าได้ครั้งละ 4 คน

2.  กรุณาอย่าส่งเสียงดัง  เพราะอาจจะรบกวนผู้ป่วยในห้องนั้น ๆ รวมถึงญาติคุณที่ป่วยด้วย

3.  กรุณาปิดโทรศัพท์  เพราะอาจจะรบกวนอุปกรณ์การแพทย์  หรือหูของผู้ป่วยได้  ถ้าจะโทร  ไปโทรข้างนอก      ห้องค่ะ

4.  กรุณาอย่านำเด็กเล็กมาเยี่ยมคนป่วย 4.1  อาจติดเชื้อจากทางโรงพยาบาล  หรือนำเชื้อมาให้ผู้ป่วย

                                                    4.2  แหกปากค่ะ  ร้องไห้  กรี้ด ๆ  คิดว่าญาติที่ป่วยคุณและเตียงรอบ                                                              ข้าง  อยากเจอสภาพอย่างนี้หรือคะ  รีบพามาให้คนป่วยชื่นใจ                                                                และรีบพากลับเถอะค่ะ

5.  อาหารต่าง ๆ ที่ส่งกลิ่น  กรุณาอย่านำเข้าค่ะ

6.  กรุณาเยี่ยมให้ตรงเวลาที่กำหนดค่ะ  และกลับตามเวลาที่กำหนด



คุณ ๆ ที่อ่านอาจจะมองเหมือนดิฉันเป็นคนเรื่องมาก  แต่ถ้าคุณ ๆ มาอยู่ในจุดที่ดิฉันอยู่  มันคือความเครียดและส่งผลกระทบต่อการรักษาพยาบาลด้วยค่ะ  ตอนนี้ดิฉันก็กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วค่ะ  แค่อยากฝากเอาไว้ให้ญาติ ๆ ที่ไปเยี่ยมผู้ป่วยได้เข้าใจค่ะ  เพราะวันหนึ่ง  คุณอาจจะสลับที่ก็ได้นะคะ  จากผู้เยี่ยมไข้  เป็นคนไข้



ขอขอบพระคุณที่กรุณาอ่านที่ดิฉันระบายค่ะ

cr . Saisiamasia