ผมกับเธอรู้จักกันตั้งแต่ตอนอายุ13ปี หรือ ม.1 ผมชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้น(แต่ไม่รู้เธอชอบผมมั๊ย) จนตอน ม.3 ก็ไกล้ก็จะจบกันแล้ว ทุกคนก็ได้มีแลกเบอร์โทรกันในห้องเรียน ผมกับเธอก็ได้โทรคุยกันบ้าง  ผมเคยถามไปว่า "รู้สึกยังไงกับผม"เธอไม่ตอบ แต่ในใจผมก็แอบคิดอยู่นิดๆ ว่าเธอก็คงจะชอบผมเหมือนกัน  หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ถามเธออีก และก่อนจะสอบเทอมสุดท้ายของ ม.3 เธอได้เอาสมุด(เฟรนด์ชิพ)มาให้ผมเขียน ผมก็เลยเขียนความรู้สึกดีๆตั้งแต่แรกเจอเธอ และความรู้สึกของผมลงไปในสมุดเล่มนั้น และผมก็เอาไปคืนให้กับเธอ หลังจากนั้นผมรู้สึกว่าเธอก็จะชอบผมแล้วเหมือนกัน เพื่อนๆในห้องก็รู้กันว่าผมกับเธอชอบพอกันอยู่ จนกระทั่งเรียนจบ ม.3 ผมก็ไปเรียนสายอาชีวะ ผมกับเธอก็ยังคงติดต่อกันอยู่ เวลามีปัญหาอะไรก็จะคอยปรึกษากันตลอด และวันหนึ่งผมได้บอกกับเธอว่าผมชอบเธอ ชอบตั้งแต่แรกเจอ เธอก็บอกว่าชอบผมเหมือนกัน(แต่ตอนนั้นต่างคนต่างมีแฟน) เธอก็บอกว่า "เราอยู่กันแบบนี้แหละดีแล้ว ชอบกันไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันก็ได้ เวลามีปัญหาอะไร จะได้คอยปรึกษากัน  อีกอย่างไม่มีวันเลิกกันด้วย" ผมก็ว่า ใช่ๆ จริงเหมือนที่เธอพูด ไม่มีวันเลิกกันด้วย  และผมกับเธอก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด  จนเธอแต่งงาน เธอก็บอกผมเหมือนที่เคยคุยกันไว้ ว่าเธอจะแต่งงานแล้วนะ ผมก็ไปงานแต่งของเธอ (แต่ก็เเอบเสียใจนิดๆ)  คือผมยังรักเธออยู่ แบบนี้ผิดมั๊ยครับ

 (เผื่อสักวันหนึ่งเธอจะมาเห็นกระทู้นี้ "ถึงเราจะไม่ได้คบกัน ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เรายังรักเธอเหมือนเดิมนะ" #แนน)