“เมี้ยว!” แมวลายน้ำตาลขาวดำ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า แมวลายสลิด เพศเมียอายุประมาณหนึ่งปี ทำหมันแล้ว ร้องเรียกคุณยายที่ออกมาไขกุญแจรั้วหน้าบ้าน

          “อ้าว มาแล้วหรือเจ้าเหมียว มา ๆ มากินข้าวมา” คุณยายเดินกลับเข้าไปในบ้าน เปิดตู้เย็น หยิบหัวปลาทูทอดสองสามหัว ที่ใส่ถุงเพื่อเก็บเอาไว้ให้เจ้าเหมียวตัวที่ร้องเรียกเมื่อสักครู่

          “หายไปไหนมา เมื่อคืนไม่มากิน ฮึ!” คุณยายเทหัวปลาทูทอดใส่จานแมวแล้วนำมาวางตรงหน้าเจ้าแมวน้อย

          “เมี้ยว!” มันร้องตอบก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินสิ่งที่คุณยายนำมาให้

          “อ้าวมีแผลที่ขานี่ ไปกัดกับใครมาอีกล่ะ” คุณยายเห็นรอยแผล เป็นรูสีแดงที่ขาหลังด้านซ้ายของมัน ก็พอเดาออกถึงต้นเหตุของเรื่อง มันไม่ตอบแต่ค่อย ๆ กินและไม่นาน ก็กินจนหมด

          “แมวนี่ดีอย่าง มีแผลก็หายเองได้ ไม่ต้องใส่ยาให้ ไม่ต้องพาไปหาหมอ เดี๋ยวเลียแผลเองทุกวันก็หายเองนั่นแหละ” คุณยายบ่นพึมพำกับตัวเอง ที่แกพูดแบบนั้นก็เพราะว่า แกคลุกคลีกับแมวมาค่อนชีวิต มีแมวจรผ่านเข้ามาในชีวิตแกหลายตัว จนตอนนี้ก็มีเจ้าเหมียวลายสลิดตัวนี้ตัวเดียวที่ยังคงอยู่

          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เป็นอย่างที่คุณยายพูด แผลของเจ้าเหมียวเกือบจะหายสนิทแล้ว ยังคงเป็นรอยอยู่หน่อยเดียว แต่เจ้าเหมียวคงแปลกใจที่คุณยายซึ่งปกติจะมีหัวปลาทูทอดให้มันกินวันละสองสามหัว เพิ่งสองสามวันมานี้ไม่เห็นคุณยายเอาอาหารออกมาให้มันกินเลย

          “คุณยายไม่อยู่แล้วนะเจ้าเหมียว มากับฉันนะ ฉันจะดูแลเจ้าเอง” เด็กหญิงไว้ผมหน้าม้ามัดผมหลังเป็นหางกระรอกคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้แมวน้อยแล้วอุ้มมันขึ้น พูดอย่างอ่อนโยน

          “เมี้ยว!” แมวน้อยร้องตอบ มันไม่รู้เลยว่าคุณยายผู้มีพระคุณของมันได้จากโลกนี้ไปแล้ว หลานสาวของคุณยายจึงร้องขอแม่ของเธอให้นำแมวลายสลิดตัวนี้กลับไปเลี้ยงต่อเองที่บ้านซึ่งเธอมีแมวอยู่แล้วหนึ่งตัว แมวน้อยของคุณยายน่าจะเป็นเพื่อนเล่นกับแมวของเธอได้ดี

          อวสานหัวปลาทูทอดสำหรับแมวน้อย เพราะทาสใหม่ของมัน ไม่ได้ให้อาหารเหมือนกับของคุณยาย และมันก็อ้วนขึ้นเยอะในเวลาต่อมาเพียงไม่นาน