ผมเป็นลูกชายคนเดียว ตอนนี้ ผมชินกับทุกอย่างมาจะหลายปีแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตถึงขนาดนี้ผมโดนด่าทุกครั้ง พ่อแม่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลยครับผมท้อมากไม่มีใครเลยไม่เหลืออะไรสักอย่าง ผิดมาตลอดโดนด่าหรือต่อว่าแรงๆมานานจนชินกับคำด่า ตอนผมเด็กๆก็โดนด่าผมไม่เหลือใครจริงๆนะ พ่อก็ด่าแรงมากวันหนึ่งนี้ด่าว่าไอควายโง่ไล่ออกจากบ้านยังมีเลยไปเที่ยวก็ไม่ได้ไปไหนก็ไม่ได้ พ่อบอกอะไรมาผมทำนะทำหมดเลย แต่เขาไม่สนใจผมเลยแล้วชอบโดนเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอยู่ทุกวันแค่เวลาตั้งใจเรียนผมยังแทบไม่มีเลย แม่ผมก็ไม่ต่างกันวันๆเอาแต่ด่าแม่บอกว่าเขาถูกทุกอย่างไม่ฟังเหตุผมอะไรเลย พอผมจะตั้งใจเรียนก็จะใช้ให้ทำบางอย่างให้ก่อน พอไม่ได้ตามที่หวั่งก็เอามาลงกับผมว่าทำไมโง่และขี้เกียจขนาดนี้ด่าผมทุกวัน จนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ตอนที่ผมเจอหน้าพวกเขาผมไม่เคยมีความสุขเลย ผมมีน้องอีก2คนโดนด่าเหมือนกัน แต่ผมจะโดนหนักสุดผมไม่เคยมีเซฟโซนของตัวเองเลยตั้งแต่มีชีวิตมา

แล้วก็ไม่มีใครช่วยผมเลย ไม่มีความหวังเลยสักนิด ทั้งน้า อา ลุง ป้า ไม่มีใครช่วยมีแต่คนซ้ำเติมตลอดตอนแม่พาผมไปหาน้า ก็มีแต่สายตาที่ดูถูกมาที่ผม แม่ผมชอบเล่าเรื่องผมในทางที่ไม่ดีให้คนอื่นฟัง จนผมไม่ดีในสายตาใครเลย อีกคนก็ป้า ป้าจะนิสัยกึ่งๆหน่อยตอนอยู่กับป้าก็จะด่าเป็นบ้างครั้งผมไม่ค่อยติดใจอะไรเพราะอย่างน้อยก็ดีกว่า แล้ว ลุงก็ไม่ต่างอะไรเลยมีแต่ดูถูกผมอยู่นั้น อีกฝั่งก็เป็นทางพ่อผมพ่อไม่เคยชมผมเลยขนาดที่ทำงานพ่อยังเล่าเรื่องแย่ๆของผมให้เพื่อนรวมงานฟัง จนเวลาขอตังผมยังไม่กล้าไปเลย มีแต่สายตามองประมาณแบบว่า มาขอตังอีกละไม่ทำอะไรเลยสักอย่างมาขอตังอยู่นั้น จนผมเบื่อสายตาพวกนั้นผมเลยแทบจะไม่ไปที่ทำงานพ่ออีกเลย ตอนที่ผมได้ยินพวกเขาตั้งฉายาให้ผม ผมโคตรเกลียดเลย มันเป็นฉายาที่ผมเกลียดมาก ขนาดกลับบ้านเกิดพ่อแม่ยังมีสายตาที่ดูถูกอยู่เลย ผมมองหน้าใครไม่ติดเลยอายมาก เวลาพวกเขากินเหล้าเมากัน บางครั้งก็โทรมาด่าผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่เหลือใครสักคนที่เข้าใจผมเลยครับ ผมเศร้ามากยิ่มไม่ออกเลยหัวใจผมแทบจะไม่รู้สึกเลย แล้วผมก็ไม่อยากให้รู้สึกด้วยเพราะมันทรมานมาก ขนาดที่ ร.รผมยังไม่กล้าที่จะคุยกับเพื่อนเลยผมกลัวพวกเพื่อนจะรู้เรื่องพวกนี้แล้วพากันเลิกคบ บางครั้งพวกเขาเล่าเรื่องเวลาไปเที่ยวกับครอบครัวอย่างสนุกสนาน ผมยังไม่รู้เลยว่าสนุกของเพื่อนมันเป็นแบบไหน ผมยังอยากลองสักครั้งเลย เวลาเพื่อนๆพากันไปเที่ยวแล้วชวนผม ผมก็อยากไปนะแต่ พอโทรขอพ่อแม่พวกเขาก็บอกว่าไม่ต้องไปไร้สาระ ให้กลับบ้านเดียวนี้ผมก็เลยต้องบอกเพื่อนไปว่ามีธุระวันนี้คงไม่ได้จนตอนนี้ผมแทบไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว โดนแบบนี้มาจะ7-9ปีแล้ว จนผมไม่ได้หวังอะไรไว้สักอย่างเลย เวลาไปเที่ยวตอนพวกเขายิ่มกัน ผมยังต้องทำลอยยิ้มปลอมๆของผมเลย ความสุขของผมมีแค่นอนอย่างเดียวเพราะผมชอบสร้างโลกในความฝันในตามแบบที่ตัวเองชอบ เพราะขนาดเล่นเกมผมยังโดนด่าเลย ก็เลยมีแต่นอน จนผมชินมากกับการโดนด่าผมไม่มีความรักกับอะไรเลยชอบคิดในใจว่าถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจะโดนแบบนี้ไหมนะ ผมเย็นชาทุกอย่างพอผมอยากจะแก้ปัญหาก็เลยไปคุยกับพวกเขา มีแต่โดนด่ากลับมาและใช้ความรุนแรงใส่ผม ผมก็เลยต้องรอเวลารอเรื่อยๆเผื่อว่าสักวันต้องมีความหวังสักนิด ผมเคยคิดว่าถ้าผมตายจะเป็นไงเคยมีบางวันที่ผมแค่มองสถานที่บางอย่าง ก็กลายเป็นว่าผมชอบเห็นตัวเองตายในแต่ละที่แค่มีรถขับเร็วๆผมก็เหมือนเห็นตัวเองโดนชนเลย😆 แค่เห็นตึกสูงๆก็เห็นตัวเองตกลงมา ผมก็ได้แต่ยิ้มปลอบใจตัวเองว่าต้องรอต่อไปไม่ว่าจะร้องไห้ก็ไม่มีใครมาปลอบเราหรอก ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ความมั่นใจในตัวเองลดลงเยอะมาก ไม่กล้าจะทำอะไรเลย เคยอยากออกไปอยู่คนเดียวนะแต่ถ้าไปแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง
ทำได้แค่รอเวลาผ่านไป วนอยู่แบบเดิม ตื่นเช้าอาบน้ำ โดนด่า ถูกใช้เหมือนทาส แล้วก็อาบน้ำนอน ทำแบบเดิมมาตลอดผมอยากรู้ว่าความรักเป็นไงมากๆ

จนมีความหวั่งขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกแปลกมาก มีเพื่อนที่ ร.รผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจ และผมคิดว่าผมไว้ใจได้มากที่สุด แต่ผมไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟัง แล้วผมได้เป็นแฟนกับเธอทำให้ผม เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่ขาดหายไปนาน ผมกับเธอรักกันมาก ตอนผมได้คุยกับแฟนแล้วผมได้รู้จักว่ารักมันเป็นยังไง มันคือความหวั่งที่ทำให้ผมน้ำตาแตกได้ ผมดีใจมากไม่เคยดีใจขนดนี้มาก่อน จนแบบผมอยากอยู่กับเธอคนนี้ไปตลอดเลย ผมรู้สึกว่าการคุยกับเธอทำให้ผมยังมีความหวั่งในชีวิตที่จะไปต่อได้ไม่เคยรู้สึกงี้มาก่อนเลย ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นเรื่องโดนด่าหรืออะไร ผมได้มีความสุขมากเป็นเหมือนครั้งแรกเลยที่รู้สึกอย่างงี้ คุยกันทุกวัน ไม่อยากเสียเธอไปเลยสักนิด มีความสุขที่สุดในโลกเลย ผมบรรยายความรู้สึกของผมไม่ออกเลย มันเหมือนกับว่ามีไฟดวงเล็กที่อยู่ในที่ๆมืดมองอะไรไม่ห็นแล้วผมอยากจะเก็บไฟดวงนั้นไว้ ไม่อยากให้มันหายไปเลย


ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่สักครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะทำไงดี เพราะผมมีพ่อแม่ที่ไม่ค่อยเชื่อใจผมเท่าไหร่เลยครับ

ผมต้องทำยังไงดีครับ