คือเราอายุ 25 ปีแล้วค่ะ แต่กลัวการมีเพศสัมพันธุ์ โดยเฉพาะการสอดใส่ คือไม่ใช่ว่าเราไม่เคยมีนะคะ แต่เพราะมีแล้วมันกลายเป็นความทรงจำแย่ๆของเรา เมื่อตอนปี 2 เรามีคนคุยค่ะ เป็นรุ่นน้องที่สนิทของเราเอง ตอนนั้นเราคิดว่าเรารู้จักเขาดี เลยปล่อยให้เลยเถิด แต่สุดท้ายสิ่งได้กลับมาคือเราเลิกคุยกัน แล้วหลังจากนั้นเมนส์เราก็หายไป 2 เดือนกว่า เราเครียดมาก และเราไม่กล้าไปซื้อที่ตรวจ หรือไปหาหมอด้วยซ้ำ คือเรายอมรับว่าเรารู้เรื่องเพศน้อยมาก และที่บ้านเราก็หัวโบราณเรื่องนี้ ตั้งแต่เด็กสำหรับที่บ้านเรามันคือสิ่งผิดสุดๆ เราเลยไม่กล้าปรึกษาอะไรใครทั้งนั้น โดยเฉพาะแม่ สุดท้ายเราเลยเก็บเรื่องเครียดไว้คนเดียว จนเราเริ่มมีอาการซึมเศร้า แม้แต่ในวันที่เมนส์มาปกติแล้ว ก็ยังไม่ดีขึ้น สุดท้ายเราก็ต้องให้พี่สาวแอบพาเราไปหาจิตแพทย์ เราเลยได้รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้าและไม่ได้เพิ่งเป็น แต่เป็นมา 2 ปีแล้ว และเรื่องนี้ก็จบตรงที่สุดท้ายเราต้องยอมบอกความจริงกับแม่เพราะเรื่องค่ารักษาเราไม่สามารถรับผิดชอบกันกับพี่สาว2คนได้ และแม่เราก็พูดกับเรามาประโยคนึง คือ ลูกแม่ไม่ใช่ลูกสาวตัวน้อยของแม่แล้วเนอะ เราจำแววตาแม่ได้ แม่ผิดหวัง แต่ไม่ได้โกรธ เราตกลงกันว่าจะไม่พูดถึงความผิดครั้งนี้ของเรา และจะทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น และหลังจากนั้นเราก็ไม่มีอีก

จนมาถึงวันนี้ เรามีแฟนที่คบมาปีครึ่ง แต่เรื่องนี้ก็ยังคงหลอนให้เราไม่กล้ามีอะไรกับเขา แม้จะเรียนจบทำงานแล้ว เราก็ยังไม่โอเคกับมัน เรากับแฟนตกลงช่วยกันแค่เท่าที่ทำได้ แต่จะไม่มีการสอดใส่ เพราะเรากลัวพลาด กลัวความผิดหวังลึกๆของแม่ในวันนั้น แฟนเราเขาบอกว่าเขาเข้าใจ แต่มีหลายครั้งที่เราแอบรู้สึกว่าเราสงสารเขา ถ้าเขามีแฟนที่ไม่ใช่เรา เขาก็คงได้ทำอะไรแบบที่แฟนคู่อื่นเขาทำกัน จนมันเกิดคำถามว่าหรือจริงๆแล้วเรายังไม่ควรมีแฟน เราไม่ควรต้องให้ใครมาทนอะไรแบบนี้ไปกับเรารึป่าว เราเห็นแก่ตัวมั้ยที่เป็นแบบนี้ เราอยากแก้ อยากผ่านความกลัวไปได้สักที เราต้องทำยังไง มีใครเป็นแบบเรามั้ยคะ