เราอึดอัดกับสามี เขาเป็นคนดี ไม่กินเหล้าสูบหรี่ เรื่องผู้หญิงไม่มี แต่ไปกันไม่ได้ ตอนนี้อยู่กันคนละมุม ลูก 1 ขวบกำลังซน โควิด เราไม่ได้ออกไปไหนเลย เลี้ยงลูก จะเอาอะไรสามีจะไปซื้อ ไม่มีคนกล้าเข้าบ้านเราเพราะสามีกลัวโควิดติดลูก ญาติพี่น้อง เพื่อนบ้าน จากที่เคยนั่งคุยไปมาหาสู่ ตอนนี้กับไม่มีเลยมาเป็นปีๆ อะไรทุกอย่าง เขาจะตัดสินใจเอง เพราะเป็นหัวหน้าครอบครัว ตลาดนัดหน้าบ้านไปได้ไปมาหลายเดือนแล้ว เพราะเราเลี้ยงลูกถ้าออกไป เขากลัวเราติดโควิด เขาจะเป็นคนไปซื้อของเอง เรากับเขาตอนนี้เหมือนคนละโลก ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน  ตอนนี้อยู่คนล่ะมุม เพื่อนๆบอกว่าเราได้สามีดี ลองดูมันดิ ผัวเที่ยวกินเหล้าสูบบหรี่ ไม่ทำงาน แต่เรามานั่งคิดว่านี้มันคือความสุขจริงเหรอ มันขัดในใจตลอดเวลา เราเหนื่อยเลี้ยงลูก เราไม่เคยได้ออกความคิดเห็นอะไรเลย เขาจะคิดว่าไอ้ที่เขาคิดอะถูกที่สุด เวลาไปเที่ยว พอเจอคนเยอะหน่อย เขาก็กลับ บอกกลัวโควิด เราอยากกินหมูกะทะ เขาบอกให้รอพ่อแม่มาก่อนค่อยกิน ถามว่าปรับตัวไหม เราก็ปรับเยอะแล้ว  ตอนนี้อึดอัดกับชีวิตที่เป็นอยู่ สามีทำงานเงินเดือบเกือบแสน แต่เขาประหยัด มันก็ดี แต่มันเกินไปทุกอย่าง เราบอกว่าข้างบ้านผัวทำงานวันล่ะ 400   เลี้ยงลูกเมีย ทำไมวันหยุดเขาออกไปเที่ยวกันมีความสุขตามประสา แต่เรากับอยู่บ้านเพราะกลัวโควิด ข้างบ้านเขาก็มีลูกเล็ก แต่เขาบอกว่า มันก็ต้องอยู่กันให้ได้ เป็นก็รักษา ต้องใช้ชีวิต  ตอนนี้เราเหมือนโดนขัง สงสารลูกด้วย ไม่ได้ออกไปไหนเจอใคร เวลาใครมาจอดหน้าบ้าน ร้องไห้ ตอนนี้เราเก็บกด ยิ่งเวลาลูกดื้อๆ เราจะหวุดหงิด เริ่มจะเป็นซึมเศร้าเปล่าไม่รุ้ แต่พอเวลาหงุดหงิด หรือลูกไม่ได้ดั่งใจ โมโหลูก เราจะตีอกชกตัว แล้วนั่งร้องไห้ กอดเข่า คิดถึงแม่ที่เสียไป รู้สึกว่าพอตังเองเจ็บจะรู้สึกว่าได้ระบาย เวลาลูกเห็นก็จะซึมๆ นั่งมองแม่ แล้วก็จะนิ่ง บางที เราก็นั่งตบหน้าตัวเอง จนแดงแล้วรู้สึกสะใจ   เราจะหาทางออกยังไง แต่ส่วนดีคือ เขาให้เงินเราครบทุกบาท ของลูกก็ไม่ขาด สามีเขาก็เป็นแบบนี้ มันเป็นธรรมชาติของเขา เวลาเราโมโห เขาจะไปที่อื่นสักพัก แล้วก็กลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เราจะทำยังไงดีอ่ะ