สวัสดีค่ะ...  คือเรากับแฟนคบกันมาจะ2ปีแล้ว
ช่วงแรกๆที่คบกับ ก็มีความสุขดีนะคะ เราคบกันแบบเปิดเผย ทางบ้านเราทั้งสองรู้ว่าคบกัน หลังจากที่เรากับแฟนได้ไปทำงานกับญาติของแฟน หลังจากที่เรากลับมาอยู่บ้านและแยกกันทำงานกับแฟน  ญาติแฟนจะติดต่อผ่านเรา โดยใช้เหตุผลว่า คุยกับแฟนไม่รู้เรื่อง มีอะไรก็ต้องผ่านเราตลอด จะถามอะไรผ่านเราบ่อยๆ เวลาเราโทรไปบอกแฟน  หลายครั้งที่แฟนจะบอกว่า  อีก2-3วันค่อยตอบกลับญาติๆไป  เดี๋ยวเขารู้ว่าเราติดต่อกัน เดี๋ยวเขารู้ว่าเราคุยกัน...  จนบางครั้งเราก็คิดว่า ทำไมแฟนต้องพูดแบบนี้ ทำไมถึงบอกไปเลยไม่ได้..  ก็มันไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ที่เราติดต่อกัน ในเมื่อเราเป็นแฟนกัน  แต่เขากลับบอกมาว่า  ให้ปัญหามันจบไปทีละอย่างได้ไหม.? พอทะเลาะเขาก็จะว่าเราประสาท ปัญญาอ่อน สมองคิดได้แค่นี้เหรอ บางครั้งเราโทรไปเพื่อจะคุยกับเขาดีๆ แต่เขาดันขึ้นเสียง ข่มเหงใส่เรา ...
จนตอนนี้ เรามีอะไรอยู่ในใจเยอะมาก  แต่เราไม่กล้าที่จะบอกเขาอีก เรากลัวว่าเขาจะด่าเรากลับมา
.
.
มันต่างจากเมื่อก่อน ที่เราจะมาแชร์เรื่องราวที่เจอในแต่ละวัน คอยปลอบใจ ให้กำลังใจกัน บางครั้งเราก็ดูเหมือนเรากลายเป็นตัวถ่วงชีวิตเขาเลย  
เวลาที่เราจะออกความคิดเห็นให้กับเขา เขาก็มักจะทำสีหน้าไม่พอใจ  เขามักจะเมินเราบ่อยครั้ง
เขาพูดเพราะมากเลยนะคะกับเพื่อนๆ คนอื่น
แต่ตัดมาที่เรา พูดด้วยทีไร เหมือนจะกินหัวทุกที

เขาบอกเราไม่เคยช่วยอะไรเขาได้เลย
ทั้งๆที่เวลาเข้าโรงพยาบาล ก็มีเราที่คอยดูแล
เขาไม่สบายก็เราที่ทำกับข้าว ซื้อน้ำซื้อยาให้
เวลาเขาลำบาก เราก็ยื่นมือช่วยตลอด

พอเราถามว่าทำไมไม่ให้เพื่อนๆช่วยบ้าง เวลาที่เพื่อนเดือดร้อนเธอก็ยื่นมือช่วย แต่เขากลับบอกว่า ก็เธอเป็นแฟน เธอก็ต้องช่วยสิ เวลาลำบากก็ต้องเธอสิ ที่ต้องอยู่ข้างๆ

ทุกวันนี้ มีแต่น้ำตามากกว่ารอยยิ้มให้กับเขา

กลับตัวก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ถึงแล้ว...

ทางบ้านก็ดองกันตั้งแต่ยังไม่เกิด  
เรากับเขาก็แกล้งกันไปมา
จะไม่ไปต่อก็กลัวทางผู้ใหญ่จะคิดไปแบบอื่น..