คือว่าแต่ก่อนครอบครัวเราเช่าห้องอยู่ค่ะ เป็นห้องเล็กๆเรานอนกับพ่อแม่น้องเพราะตอนนั้นยังเด็กเลยไม่อะไรมาก หลังจากเราขึ้นม.2ครอบครัวเราย้ายมาอยู่ที่บ้านเอื้อค่ะ มันเป็นตึกสูง5ชั้น ในห้องก็จะมี1ห้องนอน1ห้องน้ำ1ห้องโถงค่ะ พ่อแม่น้องจะนอนห้องนอนค่ะ แต่เรานอนห้องโถงซึ่งตอนนั้นมันก็มีความเป็นส่วนตัวจากที่อยู่เดิม สามารถโทรคุยกับเพื่อนได้ร้องเพลงได้ เพราะปกติเราไม่โทรคุยกับเพื่อนไม่ร้องเพลงตอนที่อยู่กับพ่อแม่ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่พ่อแม่ตีกรอบไว้แล้วค่ะว่าจะให้ลูกเรียนอะไร ทำงานอะไร ซึ่งเราเป็นพี่คนโตค่ะ เลยถูกคาดหวังจากครอบครัวและญาติ ว่าจะต้องจบมหาลัยเรียนหนังสือเก่งๆทางบ้านเราห้ามมีแฟนค่ะห้ามออกไปเที่ยว ให้เราอยู่แต่บ้านซึงเราอึดอัดมาก เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนอยากลองมีแฟนสักคนแต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ พ่อแม่เราไม่ให้พูดคำหยาบแต่เขากลับพูดกันซะเอง มันเลยทำให้เราอึดอัด เพราะว่าเราเป็นคนทีพูดคำหยาบกับเพื่อน เวลาโทรคุยมันก็ต้องมีคำหยาบใช่ไหมละค่ะ และนั้นเป็นข้อดีที่เรานอนห้องโถง หลังจากนั้นมาแม่เรากู้เงินซื้อบ้านค่ะมี2ห้องนอนซึ่งมันดีกับเรามากค่ะ เพราะความเป็นส่วนตัวเพิ่มขึ้นมา เราคุยเสียงดังกับเพื่อนได้เปิดเพลงเสียงดังได้หลังจากที่เราย้ายบ้านมาได้ยังไม่ถึงเดือนญาติเราทะเลาะกับย่าค่ะ พ่อเราเลยให้มานอนห้องเราแล้วให้เราไปนอนกับพ่อแม่ซึ่งห้องพ่อแม่ก็ไม่ได้ใหญ่ มีแค่ที่แคบๆให้เรานอน เรามีของสำคัญอยู่มากค่ะ อยากเอามาไว้ใกล้ๆตัวตลอด แต่ถ้าเราย้ายไปนอนกับพ่อแม่ความเป็นส่วนตัวของเราจะเหลือศูนย์ โทรกับเพื่อนไม่ได้ ร้องเพลงไม่ได้ เราคุยกับเพื่อนแล้วยิ้มเขาก็หาว่าเราคุยกับผู้ชายแล้วค่ะ นั้นคือทำเราอึดอัดมาก เพราะถ้าเด็กหยิ่งโตหยิ่งต้องการความเป็นส่วนตัวกันใช่ไหมละค่ะ เรารอมา2ปีค่ะที่จะมีห้องส่วนตัวเป็นของตัวเอง แต่มาอยู่ไม่ถึงเดือน ก็ต้องกลับไปนอนกับพ่อแม่เหมือนเดิม เราเป็นคนขี้อายมาก เวลาเราต้องหน้าแต่งตัว แม่จะชอบแซวซึ่งเราไม่ชอบถ้าเราอยู่ห้องส่วนตัวคงไม่มีใครมาแซว อีกอย่างเราขี้รำคาญสุดๆไปเลย เราอยากบอกพ่อว่าเราอยากอยู่ห้องส่วนตัวแต่เราไม่กล้า เรากากนั้นแหละค่ะ เวลาคุยกับเพื่อนเราจะมีความสุขมาก เพราะทุกๆคืนเราจะโทรคุยกันค่ะ แต่ก็นั้นแหละหลังจากนี้ก็ต้องรอว่าญาติจะย้ายออกไปตอนไหน อีกอย่างเราเป็นคนเงียบๆชอบความสงบแต่ญิาติกับแฟนเขาชอบทะเลาะกันตลอด-_- นั้นแหละค่ะเราภาวนาให้ออกไปเร็วๆ ละเราจะไม่ไปนอนกับพ่อแม่แน่นอนค่ะ เราไม่ได้ไม่ชอบพ่อแม่ตัวเอง แต่เราแค่อยากอยู่คนเดียวแค่นั้น ทุกวันนี้จะทำอะไรก็อยู่ในสายตาตลอด เราหงุดหงิดนะคะแต่ได้แค่นิ่งแล้วพอเราพูดกลับเขาก็จะบอกเราเถียง มันน่าหงุดหงิดใช่ไหมละคะ แน่นอนค่ะถ้าอ่านก็คงจะงงๆกันแน่ๆ แต่ขออภัยในกันเขียนแบบงงๆด้วยนะคะ
ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวในบ้าน