ผมรุ้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเเมาไม่ได้รักผมเลย ผมอยู่ในครอบครัวที่ทำร้านขายส่ง เขาชอบสั่งให้ผมยกลีโอวันละ 10+ลังทั้งๆที่ผมอายุ14ผมก็เข้าใจว่ามันคืองานเเต่ผมก็มีโรคประจำตัว ทั้งอาการปวดหัวเเต่เขาก็ใช้ผมเหมือนคนงาน ไม่ใช่ลูก พ่อผมก็พูดถึงเเต่เรื่องการปล่อยผม จนผมรู้สึกว่าเขาไม่ต้องการผม ผมทนไม่ไหนวันนี้ผมร้องไห้ขณะที่กินข้าวผมเเสดงน้ำตาให้เขาเห็นเพราะ ว่าเขาใช้คำพูดที่หยาบคายมาก ด่าผมกับน้อง ผมทนไม่ว่าจึงบอกอะไรไปไม่ได้มาก ได้เเต่พูดคำว่า ไม่รู้ ทั้งน้ำตาเพราะผมพูดไม่ออก ผมไปตรวจโรคซึมเศร้ามันก็บอกว่าผมเป็น ผมไม่ค่อยเชื่อ เเต่ตอนนี้ผมเริ่มเชื่อเเล้วละ