แอบอ่านมานานในหัวข้อที่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า อยากตาย วันนี้ขอเล่าเรื่องตัวเองหน่อยนะคะ ตอนนี้ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว ตอนนี้อายุ23-24ยังคงเรียนอยุ่ป.ตรี ด้วยอายุที่เกินเกณฑ์จึงมีความคิดให้ตัวเองจบแบบสวยๆหวังเอาเกียรตินิยมให้พ่อกับแม่ แต่ทุกครั้งที่ทำดี เกรดสวย สอบได้ที่1ไท่เคยได้คำชมจากท่านเลย แอบอิจฉาบ้านอื่นที่เรียนจบแต่ละปีได้นุ้นนี้นั่นจากพ่อแม่ แต่ก้ไม่เคยโกดเดราะตลอดเวลาเขาก้ให้เราทุกอย่างที่ใช้เงินซื้อได้ แต่กำลังใจกอดหอมเข้าใจในตัวเราไม่เคยมีให้ เราเคยเป้นซึมเศร้าเมื่อช่วงปี60 และรักษาด้วยตัวเองพบหมอด้วยตัวเองใช้เวลาประมาน2ปี เลิกกินยาได้เพราะมาเรียนมหาลัย เจอเพื่อนได้เที่ยวมีความสุขมากมาย แต่ก้แค่บางเวลาเท่านั้น ตลอดเวลาที่เรียนทุกเทอมจะทะเลาะกับแม่เรื่องเที่ยว เรื่องใช้ตัง เรื่องการแต่งตัว แต่แม่ไม่เคยรุ้เลยว่านั้นคือความสุขชั่วขณะของเรา วันนึงเราบอกแม่ไปว่าเราเป้นโรคซึมเศร้า แม่ตอบคำเดียวส่า บ้า!!! มันจึงทำให้เรารุ้ว่าต่อจากนี้ก้คงมีแค่เราที่จะผ่านมันไปเอง จนเมื่อปี63เราเจอกับแฟน จากที่เราเป้นคนยิ้มยาก ร้องง่าย ไม่มีความรุ้สึกบ้าจี้ เส้นตื้น เราก้กลับมามีความสุขได้อีกครั้งเพราะเขา เราเลยพยายามทุกทางให้เขาอยู่กับเราได้ตลอดไปเราวางแผนชีวิตด้วยกันมากมายแต่มันมีเรื่องที่ทำให้เราทะเลาะกันจนเราเองกลับเข้ามายุในโลกมือนี้อีกครั้ง เราเริ่มกลับมาทำร้ายตัวเอง ชอบมองเวลาตัวเองมีเลือดออกหรือมีแผล จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวเลยเลิกกัน เวลาผ่านไป1เดือนมันทรมานมาก นอนไม่หลับถ้าหลับก้แทบจะไม่อยากตื่น บางวันก้ไม่กินอะไรเลย บางวันก้กินจุกมาก ชอบอยู่ในมุมมืดๆ ร้องไห้ทุกวัน จนวันที่ผ่านมาเรากลับมาเจอกันและพร้อมที่จะปรับตัวกันใหม่ แต่เรื่องใหญ่ก้เกิดขึ้น คือแม่ ให้เราเลือกระหว่างแม่กับแฟนคนนี้ ทั้งสองคนคือความสุขของเราแล้วเราจะทำยังไง เลือกฝั่งไหนก้เจ้บปวดไปหมด ตอนนี้คิดเพียงว่า จบชีวิตตัวเองก้คงจะดี ไม่ต้องมีปัญหาอะไรอีกเลย มันคงจะดีมากถ้าทำได้ เพราะอย่างไรเราพูดอะไรไปแม่ก้ไม่ฟัง เหนื่อยมากเลยคะ ทรมานมาก ความฝันคือใส่ชุดครุย มีรูปหน้าศพเป็นเราที่ใส่ชุดครุย มันคือฝันสุดท้าย แต่ก้กลัวจะอยู่ไม่ถึงวันนั้นแล้ว