วันนี้เข้าไปทำฟันกับลูกสาว 2คนในเมือง ก่อนกลับพานางไปกินไอติมที่โรบินสัน เรานั่งกัน2คนแม่ลูก นางมองไปรอบๆโต้ะอื่นๆที่นั่งไกล้ๆเรา นางเห็นโต้ะอื่นนั่งกัน พ่อแม่ลูก เราสังเกตและมองออกเลยว่านางคิดถึงพ่อนาง เพราะเวลาไปไหนไม่เคยมีพ่อไปด้วย นางมองแล้วก้มหน้าลงเราถามนางว่า หนูเป็นอะไร นางบอกหนูอยากให้พ่อมาด้วย คือเรานั่งตรงนั้น น้ำตาแทบไหล สงสารลูก สงสารมาก ตามประสาเด็กอีกแปปๆ นางก็ลืม พอกลับมาถึงบ้าน กินข้าวเย็นกับตายายที่นา นางถามเราอีก จู่ๆก้อคิดถึงพ่อหนิงอีก แม่จ๋าพ่อหนิงไป ทำไมไม่มาหาหนู หนูคิดถึงพ่อหนิง แม่พาหนูไปหาพ่อหนิงหน่อยได้มั้ย หนูอยากเล่นขายของกับพ่อหนิง หนูจะทำตำปูม้าให้พ่อหนิงกิน คือลืมคำพูดของเด็ก 4 ขวบที่อยากมีพ่อไม่ลงอ้ะ เราไม่อยากให้ลูกมีปมด้อยเลย เราสงสารลูกมาก แต่หนูมีพ่อไม่ได้ แม่ขอโทษ เราไม่รู้จะใช้คำพูดอย่างไรแล้ว ที่จะปัดๆให้น้องลืมๆไปในแต่ละวัน ว่าแม่ไม่ได้อยู่กับพ่อแล้ว  😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭