ครอบครัวมีหนี้ประมาณ 4-5 แสนบาท แต่เป็นหนี้ 20ปี ดอกทบต้น-ต้นทบดอก พี่ไปมีครอบครัวใหม่ประมาณ 10 ปี มีลูกตอนยังเรียนเลยทำให้ต้องแต่งงาน แต่ครอบครัวเราก็ส่งเรียนจนจบแม้มีครอบครัวแล้ว พี่ไปทำงานตปท จนกลับมาบ้าน พี่ไม่ได้สนใจครอบครัวทางเรามากเท่าไร เหมือนอยู่ไปวันๆ ไม่ได้สนว่าทางนี้จะเป็นยังไง โดยที่เมื่อก่อนพี่จะให้ความสนใจมากกว่านี้ กลับมาบ้านก็ไม่ได้ให้เงินแม้แต่เราที่กำลังเรียนอยู่ ต้องใช้เงิน ธนาคารก็ฟ้อง แต่พี่ก็ไปข้างอย่างเดียวไม่ได้สนพื้นหลังที่เกิดมา พูดง่ายๆทิ้งหมด จะสร้างใหม่หมด ครอบครัวเราพูดอะไรไปก็เหมือนผิดหมด เพราะเขามีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้วก็ต้องสนใจทางนนั้น แต่สนความคิดเราเหมือนเขาจะลืมไปว่าตอนเขามีลูกตอนเขาแต่งงานครอบครัวทั้งนั้นที่รับหน้า ออกค่าใช้จ่าย ตอนเขาไปตปท ครอบครัวเราก็เป็นคนกู้เงินให้ (แต่เขาก็ใช้ในส่วนของที่กู้หมดแล้ว) แม้เขาจะไม่ได้ให้เงินเราเลยตลอดที่ไปนอก (ให้แค่เศษเงินเหลือต่อเดือน) เขาซื้อรถสร้างบ้านซื้ออะไรต่างๆ และกำลังจะไปตปทอีก ในมุมมองของเราเราเองก็พอเข้าใจนะ แต่แบบนี้มันจะเกินไปไหม ตอนที่เป็นหนี้เขาเองก็รับรู้ ครอบครัวเราก็กู้ส่งเรียนให้เขา ซื้อรถอะไรให้ไม่เคยขาด แต่พอปีกแข็งกลับทิ้งข้างหลังหมดแล้วไปข้างหน้าอย่างเดียว ทุกวันนี้พ่อแม่ก็แก่มาก ไม่รู้ว่าจะทำงานไหวอีกกี่ปี เราเองก็ยังเรียนไม่จบ พยายามช่วยครอบครัว แต่มันก็ไม่เพียงพอ (ให้คิดภาพตามนะอีกคนมีรถมีบ้านใช้ชีวิตไปข้างหน้าอย่างเดียว ไปเที่ยวไปกินมีความสุขสังสรรค์ทุกวัน แต่อีกบ้านที่เกิดมาบ้านโดนธนาคารฟ้อง ที่ไร่ที่นาที่บ้าน และน้องก็กำลังเรียนซึ่งไม่รู้ส่าจะจบไหมเพราะถ้าพ่อแม่ทำงานไม่ไหวหรือป่วยหยุดงานทุกอย่างก็จบ เราก็จบ) เงินทุหวันนี้แค่เดือนชนเดือนบางเดือนแทบไม่พอใช้ด้วยซ้ำ

เราเลยมีความถามในใจขึ้นมาว่าเราควรใช้หนี้ให้พ่อแม่ไหมถ้าเราได้ทำงาน เราควรใบ้ชีวิตแบบพี่ไหม ไปมีครอบครัวก็ต้องสนใจครอบครัวสิ ทิ้งข้างหลังหมดเลย เพราะไม่ใช่หนี้สินเรา เป็นหนี้สินพ่อแม่ที่สร้างหันขึ้นมาเอง ก็ต้องใช้กันเอง แบบนี้เราจะดูเป็นคนอกตัญญูไหม แต่พี่เราเขายังไม่สนอะไรเลยนะ ขนาดพ่อแม่เราพูดยังไงก็ตาม เงินเดือนเขา6-7หมื่น เจียดให้เราที่กำลังเรียนเดือนละ1000ยังให้ไม่ได้เลย คิดดูเหอะ เข้าใจนะหลายคนอาจบอกว่ามันไม่ใช่หน้าที่พี่ มันคือหน้าที่พ่อแม่ แต่ในเรื่องจิตใต้สำนึก เราทำแบบนั้นไม่ได้จริง เราใช้ชัวิตแบบพี่เราไม่ได้ เราเห็นพ่อแม่เหนื่อยทุกปี ทำงานหนักหาเช้ากินค่ำ เราอยากทำงานเรียนให้จบไวๆ บ่วยพ่อแม่ปลดหนี้ สร้างบ้านให้ ให้ท่านได้หยุดแล้วเราให้เงินเดือนท่านใช้ชีวิตสบายๆ เพราะท่านทำงานมาครึ่งชีวิตแล้ว เรามาคิดสภาพเรามีรถมีบ้านหรู มีธุรกิจใหญ่โต แต่พ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ไม่ได้เห็นไม่ได้ใช้ชีวิตสบายแบบเรา เราก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร ขนาดพ่อแม่2คนเรายังดูแลไม่ได้เลย (หรือว่าความคิดเรายังเด็กเกินไปกว่าจะเข้าใจโลกกกว่านี้)

พ่อแม่เคยเรียกร้องให้พี่ใช้หนี้ให้ เพราะหวังส่งเรียนหวังใช้หนี้ให้ หวังส่งน้องเรียนต่อ แต่สิ่งที่หวังมันเป็นแค่ความฝัน เพราะพี่เราไม่เอาอะไรสักอย่างกับบ้านนี้ จนทุกวันนี้พ่อแม่เราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยมันเหมือนพูดทุกครั้งก็ทะเลาะกันทุกครั้ง พ่อแม่เราเลยหวังแต่เราว่าจะทำให้ท่านได้ เลี้ยงท่านได้ ทุกคนคิดเห็นกันอย่างไร เป็นทุกคนจะทำยังไงกัน