ความรักของผมเป็นความรักของ ผู้ชาย กับ ผู้ชาย ซึ่งเราคบกันมาได้3ปีกว่าๆ แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตัวผมเองมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอเขา ซึ่งเราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกๆวันที่ผ่านมาเรื่องราวต่างๆที่เราอยู่ด้วยกัน ทั้งกินข้าว เล่นเกม ไปเที่ยว ไปซื้อของต่างๆ มันเป็นช่วงที่ดีสำหรับผมมาตลอด  ซึ่งอาจเป็นเพราะผมเองก็ได้ที่ชอบสงสัยเขา กลัวเขานอกใจเรา (เพราะผมเองมีความหลังไม่ดีกับแฟนคนก่อน) แต่ก็ไม่ได้ตามเขา แต่พอเราคบกันนานขึ้นมันมีอะไรหลายๆอย่างทำให้ผมมีความกลัวเรื่องนี้ขึ้นมา จนตลอดเวลาเจอเขาก็จะถามเขาเสมอว่า ดูมือถือไรอยู่ คุยกับใครหรอ จนทำให้เขาลำบากใจ และพอมาหลังๆเขาได้งานใหม่ที่ดีขึ้น ผมเองก็ดีใจกับเขานะ แต่เขาทำงานตลอดเลยWFH จนบางครั้งการที่ผมจะทักหาเขาทีเกิดความเกรงใจเพราะกลัวว่าเขาตะติดงานอยู่ หรือประชุมอยู่ เราสองคนไม่ค่อยได้เที่ยวไหนกันเลย ตลอดสามปี ได้ไปเที่ยว ตจว.แค่ครั้งเดียวเอง การเที่ยวของเรามีแต่เดินห้าง หรือ กินอาหาน รร. นอน รร.กัน แต่สำหรับผมมันเพียงพอแล้วเพราะเขาไม่ค่อยว่าง แต่ผมก็อยากมีวันที่ได้เที่ยวได้นอนกอดเขาบ้างแต่หลังๆมาไม่มีเลย ขนาดช่วงหยุดยาวที่ผ่านมาก็ไม่มีเลย แต่เรารับได้นะที่เขาติดงานไม่เป็นไรเราเข้าใจ แต่แค่ความรู้สึกลึกๆที่อยากอยู่ด้วย จนไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมสังเกตุเห็นเขาสีหน้าดูไม่ค่อยดีเหมือนมีปัญาอะไรเลยถามเขาตรงๆว่ามีอะไรเลยโทรไปหา มันเป็นวินาทีที่เขาบอกผมว่า เอาตรงๆนะคือเขาหมดรักเราแล้ว ไม่อยากไปไหนด้วยกัน ไม่อยากนอนกับเราแล้ว ที่เขายังอยู่เขาแค่ห่วงและสงสาร แต่รักไม่ได้มากกว่านี่แล้ว ยิ่งเจอยิ่งทำให้เขาเหนื่อย เขาบอกว่านิสัยเราเข้ากันไม่ได้ อยากให้ผมไปเจอคนที่ดีกว่า ไม่อยากให้เสียเวลา เขาปรับจนเขาไม่ไหวแล้ว ซึ่งผมเองก็ขอโอกาสจากเขาแต่ก็ไม่ได้เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนที่หนักแน่น เขาบอกผมว่าตอนไม่เจอเขาผมก็ยังอยู่ได้เลย ยังไงผมก็อยู่ได้ แต่ผมเจ็บมากเลย เขาเป็นคนที่ดีสำหรับผมมาตลอดและตลอดไป คงไม่มีใครที่ดีไปกว่าเขาได้แล้วละ ผมเองก็ไม่อยากให้เขาลำบากใจที่เลิกกันแล้วผมยังงอแงกับเขา ผมต้องเข้มแข็งให้เขาเห็นว่าผมสามารถอยู่ได้ แต่ในใจผมมันไม่ไหวเลย ไม่ว่าผมจะทำอะไรทั้งงานทั้งเรื่องบ้าน การใช้ชีวิต เขาคือกำลังใจเดียวที่ผมมีและได้รับเสมอ และเป็นคนเดียวที่ผมนึกถึง ตอนนี้ผมก็อยากบอกเขานะว่า อยากรอเขาแต่ผมไม่รู้ว่าผมจะมีแรงเดินต่อไปได้อีกนานเท่าไร

ผมไม่รู้ว่าผมควรจัดการกับตัวเองตอนนี้ยังไงดี มันเหมือนทางตันของชีวิตเลย