.
.
.
.
.

ฤดูร้อนที่พระอาทิตย์ทำงานแข็งขันยาวนานเป็นพิเศษ 



มื้อเย็นวันนี้กินในบ้าน

อัปป้ากินเงียบๆ อิ่มไวไปเร็วเหมือนเช่นเคย ที่โต๊ะกินข้าวเหลือกันอยู่สามคน อัปป้าลุกไปแล้ว ออมม่าก็คุยเก่งขึ้นมาทันที บอกคุณกูว่า สามีไม่เคยชมใครมาก่อนเลย แต่คุณกูเป็นข้อยกเว้น ทำงานเก่ง ไม่ว่าอะไรก็ทำได้หมด ออมม่าพูดไปยิ้มไป บอกพ่อหนุ่มที่นั่งข้างๆ ว่าสามีเอ็นดูคุณกูสุดๆ 



ออมม่าอวดลูกคนเล็กให้คุณกูฟังต่อ . .  มีจองคือลูกรักของสามี เก่งทุกอย่าง ติดคิ้วเพดานเป็นตั้งแต่ป.สาม ไม่มีเครื่องมือชิ้นไหนที่ใช้ไม่เป็น กลับจากโรงเรียนก็ดิ่งเข้าโรงงานเลย ในขณะที่พี่ๆ เขวี้ยงกระเป๋าได้ก็ออกไปเล่น ออมม่าชี้ไปที่กำแพงข้างโต๊ะที่ติดภาพครอบครัวในวาระต่างๆ บอกคุณกูว่า รูปนั้น มีจองตอนเด็กๆ ถ่ายที่โรงงาน . . คุณกูนั่งก้มหน้าก้มตาคีบกับข้าว ตักข้าวเข้าปากตุ้ยๆ  ไม่หือไม่อือมาตลอดการกินข้าว ยังหันไปมองภาพมีจองตอนเด็ก



เขามองเธอที่กำแพง เธอก็เงยหน้าจากถ้วยข้าวขึ้นมองเขาอีกที



.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ

** ขอแท็ก son suk ku ค่ะ **