สวัสดีคะ เรื่องนี้จริงๆแล้วมันเกิดขึ้นมา เกือบสิบปีแล้วคะ สมัยที่เราเรียนอยู่มหาลัยปี1
เริ่มเรื่องเลยนะคะ เราได้รู้จักรุ่นพี่คนนึง ผ่านการทำกิจกรรมของโรงเรียนคะ เหมือนเป็นงานรวมรุ่น
ครั้งแรกที่ได้เจอ พี่เค้ามองหน้าเราแล้วถามเพื่อนเค้าว่าน้องคนนี้เป็นใคร เราแอบได้ยิน ก็งงๆนิดหน่อย หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าพี่เค้าแอบมองเราบ่อยมาก มองจนเราเขิน ทำตัวไม่ถูก แต่ก็แกล้งทำเป็นนิ่งๆไม่สนใจ พี่เค้าถือเป็นคนหน้าตาดี และ popular ตัวสูง หุ่นดี ส่วนเราก็จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีในรุ่นคนนึงเหมือนกัน อิอิ
จนสุดท้ายพี่เค้าก็หาทางเข้ามาคุยกับเรา จนเรามารู้ว่าพี่เค้าก็รู้จักกับพี่สาวเราด้วย พี่เค้าเป็นคนเสียงนุ่ม และดูเป็นผู้ใหญ่มาก ครั้งแรกที่เราอยู่ไกล้กับพี่เค้า เรารู้สึกเหมือนคุ้นเคยและอบอุ่นแปลกๆ แล้วก่อนไปพี่เค้าก็ให้ของที่ระลึกเรามา เราก็รับมาแบบงงๆ แต่ก็แอบยิ้มในความน่ารักของพี่เค้า เรารู้สึกเหมือนพี่เค้าอยากจะคุยกับเราต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะคุยอะไร ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกนิ่งๆ เรียบร้อย พูดน้อย พี่เค้าเลยไปต่อไม่ถูก ด้วยความที่ เรากับพี่เค้าอยู่คนละจังหวัด และด้วยศาสนาที่ต่างกัน เราเลยคิดว่ามันคงยากที่เราจะได้คุยหรือคบกับพี่เค้าต่อ หลังจากวันนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง โดยเราก็ยังแอบคิดถึงพี่เค้าอยู่เรื่อยๆ (เรางงมากว่าทำไมเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่รู้สึกคิดถึงและผูกพันแปลกๆ ต่างจากทุกคนที่เราเคยเจอ)
ผ่านไปเกือบปี เราสอบเอนท์ทรานส์์ใหม่ และได้ย้ายไปอยู่กรุงเทพ แล้วเราก็ได้มาเป็นเพื่อนกับน้องสาวของเพื่อนพี่เค้า ระหว่างนั้นเราก็มีลองคุยและคบกับเพื่อนในมหาลัยดูบ้าง แต่ก็ไม่เวิค แล้ววันนึง อยู่ๆเพื่อนพี่เค้าก็มาเยี่ยมเพื่อนเราที่มหาลัย เราก็ได้ไปนั่งทานข้าวด้วย แล้วเค้าก็ถามว่าเรามีแฟนรึยัง เราก็บอกเค้าไปว่าเราเพิ่งเลิกกับแฟน เพื่อนพี่เค้าเลยถามว่า ลองคุยกับพี่เค้าดูมั้ย จุดนั้นเราก็อึ้งไป เพราะคิดว่าพี่เค้าลืมเราไปแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพราะคิดว่าเรากับพี่เค้าคงยากที่จะคบกันไปได้ตลอดรอดฝั่ง เพราะความต่างทางศาสนาเป็นหลักด้วย เราชอบพี่เค้ามาก เราเลยกลัวว่าตอนเลิกกันแล้วเราจะเสียใจ เราเลยตัดใจ และใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป ระหว่างที่ตัดใจก็มีแอบคิดถึงพี่เค้าบ้าง แต่ไม่บ่อย
จนเมื่อเราเรียนจบและทำงาน เราก็แทบจะลืมพี่เค้าไปแล้ว แต่ มีครั้งนึงเราฝันว่าพี่เค้ามาบอกลาเราในฝัน บอกว่าพี่ไปแล้วนะ แล้วในฝันเราก็ร้องไห้ บอกว่าไม่อยากให้พี่เค้าไปไหน เราตื่นมาเราก็เห็นมีเงารางๆอยู่ปลายเตียง แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร และลืมเรื่องนี้ไปเลย
จน เวลาผ่านไปประมาณ1ปี อยู่ๆเราก็เผลออ่านหนังสือพิมพ์เก่าๆที่เจอในบ้าน หนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์มาหลายเดือนแล้ว แล้วบังเอิญมากเลย ที่เราไปอ่านเจอข่าวอุบัติเหตุ แล้วคนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุนั้นก็คือพี่เค้า เราอ่านทวนชื่อพี่เค้าสองสามรอบ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นชื่อพี่เค้าจริงๆ
แต่แล้วมันก็เป็นชื่อพี่เค้า เราใจหายวาบ และรู้สึกเศร้าแปลกๆ
(ในข่าวมีภรรยาพี่เค้าอยู่ด้วย)
เรารู้สึกเสียใจ และเสียดาย ที่เราไม่ได้มีโอกาส ลองคุย ลองคบกับพี่เค้าในตอนที่ยังมีโอกาส แล้วเราก็ทำได้แค่คิดถึงพี่เค้า
ในแบบที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมต้องคิดถึง ทำไมถึงรู้สึกทรมานทุกครั้งที่คิดถึง ทั้งๆที่ เรากับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน เคยคุยเคยเจอแค่ครั้งเดียว
เราเลยอยากรู้ว่า มีใครเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนเรามั้ย และจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง เราพยายามอยู่ปัจจุบัน อยู่กับความเป็นจริง แต่ก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงพี่เค้าได้
เรื่องของพี่เค้ามันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเรา จนตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้วแต่เราก็ยังไม่ลืม
รู้สึกทรมานกับการคิดถึงคนๆนึง จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
เริ่มเรื่องเลยนะคะ เราได้รู้จักรุ่นพี่คนนึง ผ่านการทำกิจกรรมของโรงเรียนคะ เหมือนเป็นงานรวมรุ่น
ครั้งแรกที่ได้เจอ พี่เค้ามองหน้าเราแล้วถามเพื่อนเค้าว่าน้องคนนี้เป็นใคร เราแอบได้ยิน ก็งงๆนิดหน่อย หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าพี่เค้าแอบมองเราบ่อยมาก มองจนเราเขิน ทำตัวไม่ถูก แต่ก็แกล้งทำเป็นนิ่งๆไม่สนใจ พี่เค้าถือเป็นคนหน้าตาดี และ popular ตัวสูง หุ่นดี ส่วนเราก็จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีในรุ่นคนนึงเหมือนกัน อิอิ
จนสุดท้ายพี่เค้าก็หาทางเข้ามาคุยกับเรา จนเรามารู้ว่าพี่เค้าก็รู้จักกับพี่สาวเราด้วย พี่เค้าเป็นคนเสียงนุ่ม และดูเป็นผู้ใหญ่มาก ครั้งแรกที่เราอยู่ไกล้กับพี่เค้า เรารู้สึกเหมือนคุ้นเคยและอบอุ่นแปลกๆ แล้วก่อนไปพี่เค้าก็ให้ของที่ระลึกเรามา เราก็รับมาแบบงงๆ แต่ก็แอบยิ้มในความน่ารักของพี่เค้า เรารู้สึกเหมือนพี่เค้าอยากจะคุยกับเราต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะคุยอะไร ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกนิ่งๆ เรียบร้อย พูดน้อย พี่เค้าเลยไปต่อไม่ถูก ด้วยความที่ เรากับพี่เค้าอยู่คนละจังหวัด และด้วยศาสนาที่ต่างกัน เราเลยคิดว่ามันคงยากที่เราจะได้คุยหรือคบกับพี่เค้าต่อ หลังจากวันนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง โดยเราก็ยังแอบคิดถึงพี่เค้าอยู่เรื่อยๆ (เรางงมากว่าทำไมเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่รู้สึกคิดถึงและผูกพันแปลกๆ ต่างจากทุกคนที่เราเคยเจอ)
ผ่านไปเกือบปี เราสอบเอนท์ทรานส์์ใหม่ และได้ย้ายไปอยู่กรุงเทพ แล้วเราก็ได้มาเป็นเพื่อนกับน้องสาวของเพื่อนพี่เค้า ระหว่างนั้นเราก็มีลองคุยและคบกับเพื่อนในมหาลัยดูบ้าง แต่ก็ไม่เวิค แล้ววันนึง อยู่ๆเพื่อนพี่เค้าก็มาเยี่ยมเพื่อนเราที่มหาลัย เราก็ได้ไปนั่งทานข้าวด้วย แล้วเค้าก็ถามว่าเรามีแฟนรึยัง เราก็บอกเค้าไปว่าเราเพิ่งเลิกกับแฟน เพื่อนพี่เค้าเลยถามว่า ลองคุยกับพี่เค้าดูมั้ย จุดนั้นเราก็อึ้งไป เพราะคิดว่าพี่เค้าลืมเราไปแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพราะคิดว่าเรากับพี่เค้าคงยากที่จะคบกันไปได้ตลอดรอดฝั่ง เพราะความต่างทางศาสนาเป็นหลักด้วย เราชอบพี่เค้ามาก เราเลยกลัวว่าตอนเลิกกันแล้วเราจะเสียใจ เราเลยตัดใจ และใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป ระหว่างที่ตัดใจก็มีแอบคิดถึงพี่เค้าบ้าง แต่ไม่บ่อย
จนเมื่อเราเรียนจบและทำงาน เราก็แทบจะลืมพี่เค้าไปแล้ว แต่ มีครั้งนึงเราฝันว่าพี่เค้ามาบอกลาเราในฝัน บอกว่าพี่ไปแล้วนะ แล้วในฝันเราก็ร้องไห้ บอกว่าไม่อยากให้พี่เค้าไปไหน เราตื่นมาเราก็เห็นมีเงารางๆอยู่ปลายเตียง แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร และลืมเรื่องนี้ไปเลย
จน เวลาผ่านไปประมาณ1ปี อยู่ๆเราก็เผลออ่านหนังสือพิมพ์เก่าๆที่เจอในบ้าน หนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์มาหลายเดือนแล้ว แล้วบังเอิญมากเลย ที่เราไปอ่านเจอข่าวอุบัติเหตุ แล้วคนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุนั้นก็คือพี่เค้า เราอ่านทวนชื่อพี่เค้าสองสามรอบ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นชื่อพี่เค้าจริงๆ
แต่แล้วมันก็เป็นชื่อพี่เค้า เราใจหายวาบ และรู้สึกเศร้าแปลกๆ
(ในข่าวมีภรรยาพี่เค้าอยู่ด้วย)
เรารู้สึกเสียใจ และเสียดาย ที่เราไม่ได้มีโอกาส ลองคุย ลองคบกับพี่เค้าในตอนที่ยังมีโอกาส แล้วเราก็ทำได้แค่คิดถึงพี่เค้า
ในแบบที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมต้องคิดถึง ทำไมถึงรู้สึกทรมานทุกครั้งที่คิดถึง ทั้งๆที่ เรากับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน เคยคุยเคยเจอแค่ครั้งเดียว
เราเลยอยากรู้ว่า มีใครเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนเรามั้ย และจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง เราพยายามอยู่ปัจจุบัน อยู่กับความเป็นจริง แต่ก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงพี่เค้าได้
เรื่องของพี่เค้ามันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเรา จนตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้วแต่เราก็ยังไม่ลืม