ทำไมไม่ลืม ทำไมย้งจดจำ ทรมานเหลือเกิน ทำไมต้องทนอยู่กับความทุกขนาดนี้ เราไม่น่ารู้จักกันเลย  เจ็บซ้ำๆ กับความหวาดระแวง เสียใจกับคำโกหก เสียใจกับทุกสิ่ง เลิกไปแล้ว ทำไมตัดใจไม่ได้ ทำไมต้องรอ ทั้งๆที่ไม่อยากให้กลับมาทำให้เจ็บอีก ทำไมต้องตามหา ทำไมต้องอยากรู้ว่าเป็นยังไง ทั้งๆ ที่เห็นหน้าแล้วก็เจ็บอีก ทำไมเราต้องเจอกันด้วย ทรมานเหลือเกิน คิดถึง มาก รักมาก แต่ทำไม ถึง เป็นคน ที่ทำให้ไว้ใจไม่ได้ เจ็บ มาก เลิกทั้งๆ ที่ยังรัก ตอนคบก็ ไม่เคยสบายใจ ความสุขที่มีก็มีแค่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ทำไมถึงไปจำแต่ภาพดีดี คิดถึงแต่สิ่งดีดี ตอนเลิก ก็ทรมาน แค่เห็นรูปก็ยังเจ็บปวด หลับตาก็ฝันทุกวัน ทรมานเหลือเกิน เจ็บป่วยกายก็พอแรงแล้ว ทำไมเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ เข้ามาในชีวิตเราทำไม ทำไมเราต้องรู้จักกันด้วย ไม่อยากอยู่อย่างงี้เลย