ตามหัวข้อเลยค่ะ​ เราคุยกับเขามา​นานพอสมควร ตั้งแต่ช่วงแรกๆ​ ที่ได้คุยกัน และในบทสนทนา​นั้นมันมักจะเป็นเราเสมอที่ต้องคอยตั้งคำถาม​ เพราะอยากจะรู้จักเขาให้ได้มากที่สุด​ แต่กลับกันเขาแทบจะไม่เคยสนใจเราเลย ไม่ว่าเราจะทำอะไร​ หรือมีปัญหาเขาก็มักจะเมินเฉยและเปลี่ยนเรื่อง​ ในขณะที่พอเขามีปัญหาบ้างเราก็พร้อมที่จะรับฟังเสมอ​ มีช่วงหนึ่งเขาเคยบอกกับเราว่าคนเก่าของเขาทักมาหา​คล้ายๆ​ ว่าอยากจะกลับมาคุยด้วย และครสของเขาในตอนนั้นก็กล้าบอกเราได้เลยตรงๆ​ ว่า​ ยังคิดถึงคนเก่าอยู่เหมือนกัน​ เราในตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ​ ได้แต่คิดว่ายังไงเขาก็ต้องยอมกลับไปคุย​ เพราะการกระทำของเขามันบ่งบอกทั้งหมดว่ากำลังไม่ต้องการเราแล้ว​ เฉยชาและไม่ค่อยตอบ​ และเขาก็กลับไปคุยกันจริงๆ​ ค่ะ​ ซึ่งเรารู้เองโดยที่เขาไม่ต้องบอกอะไรเลยสักคำ​ ทุกวันนี้ก็พยายามอยากจะให้เขาสนใจก็กลายเป็นว่ามันไร้ค่ามากค่ะ​ เราคิดอยู่เสมอว่าตัวเองมีค่าถ้าอยู่ถูกที่​ แต่ละวันก็คอยซัพพอร์ตให้กำลังใจจนตัวเองเริ่มเหนื่อยหลายครั้งแล้วค่ะ​ ถึงจะบอกว่าเหนื่อยผลตอบรับก็คงเป็นศูนย์​ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นค่ะและคิดเสมอว่าสิ่งที่เราเคยทำกับเขา​ เขาจะเอาสิ่งที้เราทำให้ไปทำให้กับคนเก่าหรือเปล่า​ เราคิดมากจนร้องไห้หลายครั้งแล้วค่ะ​ ร้องจนไม่อยากจะคิดอะไรให้บั่นทอน​ความรู้สึก​ หรือเป็นเราที่โง่เอง​ โง่ที่ไม่ยอมออกมาถึงแม้จะมีโอกาสทำ​ แต่ก็ยังไม่กล้ามากพอที่จะตัดสินใจ


เราแค่อยากให้มันชัดเจนสักหน่อยนึงก็ยังดี​ ก็กลายเป็นว่าเขาไม่เคยทำให้มันชัดเจนจนเราคาดหวังไปเยอะมากพอสมควร​ และก็รู้สึกปวดใจไปหมดเลยค่ะ


ปล.ขอโทษที่พิมพ์เยอะเกินไปนะคะ​ เราแค่ไม่รู้จะหาที่พึ่งได้จากตรงไหนแล้วจริงๆ​ ;-;

และก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ