เลิกคิดซะเหอะเรื่องได้กลับบ้านอย่างเท่ ๆ
ฟุ้งซ่านเปล่า ๆ    กลายเป็นเงื่อนไขให้ตัวเองเสียค่าเปล่า ๆ

พอเขางัดเกม "แง้มประตู"  ขึ้นมาเล่นเมื่อไร
โทนี่ก็จะ "งับ" ทันที   แล้วก็เสียผู้เสียคน  เพราะต้องพูดจาให้เข้าหูเขา  ขณะเดียวกันก็ทำให้ตัวเองหมดความเชื่อถือ

ไม่นานมานี้  ก็พูดเรื่อง 112  แบบไม่เข้าท่า    จนต้องออกมาแก้ไขคำพูดและท่าทีในอีกสองวันต่อมา
คราวนี้ก็พูดเรื่อง "คนรุ่นใหม่ไม่รู้เรื่อง"    

โทนี่ไม่รู้หรือไง  ว่าคนรุ่นใหม่นั้น   เขา "รู้" แค่ไหน
และโทนี่ไม่คิดหรือว่า  ที่โทนี่พูดจาออกมาแบบนี้นั้น  คนรุ่นใหม่เขารู้ว่าพูดเพื่อและเพราะอะไร   

คนรุ่นใหม่เขาจะคิดยังไงกับโทนี่   ได้หรือเสีย ?

ประตูกลับบ้านนั้น  มันปิดตายไปนานแล้ว   เลิกฟุ้งซ่าน
แค่เลิกคิดเรื่องกลับ   โทนี่จะพูด  ให้หลักคิด  ให้แนวทางในการ "คิดใหม่ทำใหม่" เพื่อบ้านเมืองเหลือคณานับ
ได้ราคาความน่าเชื่อถือ  สร้างประโยชน์   ซึ่งตรงกันข้ามกับการ "รู้เขาหลอก แต่ก็ให้เขาหลอก" ที่ต้องพูดจาให้ตัวเองเสียหาย

ถ้าได้กลับบ้าน  แล้วต้องเสแสร้ง   โทนี่ยอมแลกหรือ   จะมาเป็นคนแก่ไร้ราคาไปวัน ๆ  สุขกับความจอมปลอมหรือ
กับการอยู่อย่างทรนง   ยุคโลกไร้พรมแดน  แค่คลิกก็เหมือนได้พบปะต่อหน้ากัน  พูดคุยสมาคมกันได้ตลอด 24 ชั่วโมง
ไกลก็เหมือนใกล้  ห่างก็เหมือนชิด    เงินทองมีเหลือเฟือ    ไม่ต้องทำอะไรเพื่อด้อยค่าตัวเองเพื่อตอบสนองความฟุ้งซ่าน

พ่อแม่อยู่อีสาน  ลูกหลานทำงาน กทม. หรือปักษ์ใต้    ยังห่างไกลและพบปะุกันลำบากกว่าโทนี่พบปะครอบครัวเพื่อนฝูง
ได้พบกันอย่างมากปีละสองหน   สงกรานต์กับปีใหม่    แต่โทนี่  พบกันสัปดาห์ละครั้งหรือกว่านั้นก็ไม่มีปัญหา
แล้วจะมาทุกข์อะไร    ต้องยอมด้อยค่าตัวเองเพื่อแลกกับอะไร   ไม่ได้กลับหรอก  เลิกคิด

ความฟุ้งซ่านทำให้โง่  ขาดความคิด  พูดจาไม่ได้เรื่อง
เกมแง้มประตูจะเกิดทุกทีเวลาบ้านเมืองซวนเซ  แล้วโทนี่ก็จะกลายเป็นเหยื่อเพื่อมาประคองสถานการณ์ให้ทุกที

พอสถานการณ์อำนาจดีขึ้น    ประตูที่แง้มก็ปิด    โทนี่ก็ชีช้ำ  ไม่เข็ดไม่หลาบ