สมัยประถมเป็นคนกลัวผีขึ้นสมองมาก ปกติจะกลัวอยู่แล้วแต่ถ้าคืนไหนดูหนังสยองขวัญหรือละครที่เกี่ยวกับผีเข้าไป
ความกลัวจะเพิ่มขึ้นทวีคูณ ช่วงนั้นเริ่มหัดนอนคนเดียว ทำให้ทุกคืนเราต้องเปิดประตูห้องนอนแง้มไว้
แล้วเปิดไฟนอกห้องทิ้งให้แสงมันส่องเข้าห้อง บอกให้แม่ปิดตอนเราหลับไปแล้ว ละเราชอบสะดุ้งตื่นตอนดึกๆ แต่ไม่กล้าขยับตัวจ้า
นอนในผ้าห่มที่คลุมโปงตั้งแต่เท้ายันหัวตั้งแต่ก่อนนอน แหมคู๊ณณอากาศร้อนก็ร้อนเหงื่อแตก เราจะไม่ขยับเปลี่ยนท่านอน ต้องรอจนกว่าจะมีรถขับผ่านหน้าบ้าน ( เพราะมโนว่าเสียงรถจะเบี่ยงเบนความสนใจผี ไม่มาสนใจเรา 55555 ) ถึงจะขยับเปลี่ยนท่าทีนึง
ชีวิตโคตรลำบาก เงาต้นไม้นอกหน้าต่าง ก็จินตนาการมาให้หมด หน้าเหมือนตัวอันนั้น ผีอั้นนี้ จิตใจฟุ้งซ่านมากกกกกกกกก
ในบ้านมีพระหรือยันต์ที่เค้าเอาไว้ใส่ข้อมือ เป็นวงๆ เราถึงกับตอกตะปูเอาพระไปแขวนตรงคานประตู ไม่ให้ผีเข้ามาได้ (มโนอีกแล้ว)  
ยันต์ก็เอาไปคล้องกับลูกบิด ( ไม่ให้ผีเปิดประตูเข้ามาได้ เอากับมันสิ )  
บางคืนไม่ไหวจริงๆ ขอยอมแพ้ ลากหมอนไปนอนกับพ่อแม่ ไม่องไม่เอาแล้วห้องส่วนตัว #ร้องไห้หนักมาก

ปล. เห็นกลัวแบบเนี่ย ไม่เคยเจอจริงๆซักที บอกเลย

ปัจจุบันก็เฉยๆกับเรื่องเหล่านี้แล้วนะ ไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ลบหลู่ สงสัยโตขึ้นแล้วจิตแข็งขึ้นตามอายุ 55555