ตามชื่อหัวข้อเลยค่ะ เราอยากได้คำแนะนำต่างๆมาปรับใช้ดูหน่อยค่ะ เราจะเริ่มเล่าเรื่องของเราเลยนะคะ เรื่องที่เราอยากเล่าคือพ่อเราเอง เราทั้งรู้สึก อึดอัด เหนื่อยใจ ทรมานมากเราเองก็ไม่รู้จะหลุดพ้นยังไงดีเรากลัวว่าถ้าเราปรึกษาพี่หรือแม่หรือญาติๆไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่อีก คือพ่อเราติดเหล้า กินทุกวันเลยแค่กินไม่พอเปิดเพลงใส่ลำโพงฟังด้วย คือเขาเปิดตั้งแต่บ่ายถึงตอนสามทุ่มบ้างทีห้าทุ่มเรื่องมันเป็นมาตั้งแต่ปีใหม่แล้ว เราเข้าใจเหตุผลของพ่อว่าทำไมถึงกินพ่อคิดถึงแม่ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่ไปทำงานที่อื่นไม่ได้อยู่ด้วยเขาให้พ่อดูแลเรากับน้องอีกนึงคนเป็นแบบนี้ เราไม่ได้เจอหน้าแม่มา2ปีแล้วแต่ก็ติดต่ผ่านเฟสตลอด 3เดือนก่อนน้าสาวจ่ายค่าห้องไม่ไหวเลยมาอยู่ด้วย เราแฮปปี้มากมีเขาเราก็รู้สึกเหมือนมีแม่ขึ้นมาคนนึงจำได้ตอนที่น้ามาอยู่สักพักนึงเราเผลอหลุดเรียกน้าว่าแม่ไปด้วย พ่อบ้างทีกินก็กินกับเพื่อนเขาแล้วเสียงดังมากเราไม่ชอบเลยเราบอกให้เขาเบาเสียงลงหน่อยเขาก็เบาให้สักพักก็ดังต่อเป็นแบบนี้มาตลอดเรื่อยๆ เขาไม่ใช่แค่กินเหล้าเขาไปเล่นบอลด้วย มันเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบที่สุดคือเวลานั่งกินข้าวหน้าก็ชอบมาบ่นเรื่องพ่อเราให้เราฟังตลอดแบบพ่อเป็นแบบนั้นนะเล่นบอลด้วยเสียเป็นพัน ไปเซ็นค่าเหล้าเขาไว้สี่พัน ค่าบ้านก็ไม่จ่ายสงสารแม่เนี่ยหาเงินงกๆแต่ดูพ่อดิเห้ออ เขาจะบ่นประมาณนี้แทบทุกครั้งเลยบ้างที่เราไม่อยากฟัง เราก็บอกว่าหนูไม่อยากฟังหนูจะกินข้าว เขาก็เงียบไปวันสองวันก็เล่าต่อเราเคยลองตั้งใจใช้ชีวิตเพื่อตัวเองดูนะช่วงนี้เรากำลังเอ็นจอยกับการเรียนภาษาญี่ปุ่นเราก็หันๆเขียนๆของเราตอนกลางคืนช่วงหลังพ่อกินเหล้าเสร็จตลอดแต่บ้างครั้งเราก็ไม่ได้ทำเพราะพ่อยังไม่เลิกไม่จบไม่นอน บ้างทีเราเขียนๆของเราเพลินไป เรากำลังจะทำต่อของเราเขาก็มาสั่งให้ปิดไฟนอนได้แล้วเราเถียงเขาเรื่องนี้บ่อยมาก เราชอบใช้เวลาทำอะไรๆตอนกลางคืนมากกว่า บ้านเราไม่ได้เป็นห้องนอนรวม เหตุผลที่เราไม่ชอบทำตอนเช้าเพราะมันวุ่นวายมากไม่เงียบเลย อันนี้เราว่าเราก็มีส่วนผิดที่ไม่จัดการเวลาให้ดีกว่านี้ ด้วยความที่บ้านเราอยู่หน้าถนน เราจึงไม่ค่อยชอบออกจากบ้านไม่รู้สิเรารู้สึกระแหวงมั้ง เรารู้สึกกลัวตลอดอะเวลามาหาอะไรกินด้านนอกเรารู้สึกไม่ปลอดภัยมันเปิดกว้างเกินไปเรารู้สึกไม่ปลอดภัย บ้านเรามันต้องเปิดขึ้นเราเรียกไม่ถูกเหมือนกันว่าคืออะไรเรารู้สึกไม่ปลอดภัยเลยเวลามันเปิดมันเหมือนใครจะมาเห็นเราตลอดเวลาที่ออกไปเลย บ้างครั้งพ่อเราไม่ปิดบ้านตอนกลางคืรซึ่งเราปิดไม่ได้มันหนักมากเขาก็เปิดไว้แบบนั้นเราอึดอัดมากๆเลยไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยเวลาออกไปทำอะไรกินหรือเอาของไปเก็บ ถ้าเราหิวไม่ไหวหรือจำเป็นจริงจะออกไปตอนบ้านเปิด แล้วเวลาออกไปเรารู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลา ที่อื่นเราไม่เป็นนะเป็นแค่ที่บ้านไม่รู้สิเราว่าบ้านมันควรเป็นที่ที่ปลอดภัย แต่เรากับไม่รู้สึกแบบนั้นมากเท่าไหร่ ตอนนั้นเราแอบร้องไห้นอนมาเห็นเช้าวันต่อมาเราโดนพ่อถามว่าเป็นไรเราไม่กล้าตอบตรงๆมากเท่าไหร่เพราะเวลาเราบอกเหตุผลเสียงเราจะสั่นน้ำตาจะไหลตลอดเลยอะ เราบอกไปว่าหนูอึดอัดแต่ไม่ได้บอกเพราะอะไรวันนั้นเขาก็ไม่ได้เปิดเพลงอะไรเลยเขาเปิดแค่ชั่วโมงกว่าก็หยุด ใช่และมันจะเป็นแบบนี้แค่วันเดียวเท่านั้นวันอื่นๆก็ทำแบบเดิม เราลืมเล่าเรื่องต้นปีที่แล้ว ต้นปีที่แล้วเขาเมาหนักมากเราก็อึดอัดแบบเดิมเหมือนตอนนี้ เราไม่ไหวแล้วตอนนั้นเราเลยคุยกับน้องว่าเราจะไปอยู่กับน้าเราไม่ไหวแล้วน้องบอกไปด้วยเราเลยบอกโทรบอกน้าเลย ตอนนั้นเราจำได้ระหว่างเราเก็บเสื้อผ้าเราพยายามกลั้นน้ำตาตลอด น้ามารับขึ้นแท็กซี่ไปตอนนั้นน้ำตาเราไหลออกมาเลยเราร้องไห้แบบไม่มีเสียงไม่อยากให้ใครรู้แต่น้องนั่งข้างไปก็สังเกตเห็นน้องเลยบอกน้า น้าเลยบอกร้องทำไมเราเลยหยุดร้องไม่อยากให้ใครรู้พอถึงห้องน้าเรารู้สึกโอเคดีขึ้นมาหน่อย เราก็กำลังจะนอนตอนนั้นพ่อโทรมาตามกลับบ้านเดี๋ยวนี้เราไม่กล้าคุยเราให้น้าคุยตอนนั้นเราร้องไห้ เราคิดว่าเราจะหลุดพ้นแล้วแต่ไม่เลย สุดท้ายพ่อก็ตามมา เรารู้สึกว่าเราสร้างความวุ่นวายมากตอนนั้นเราไม่อยากรู้อะไรเลยเลยพยายามหลับตานอน พอเช้ามาก็กลับบ้านไปอยู่กับพ่ออีก พ่อเราเวลาเขาไม่เมาเขาก็เป็นพ่อที่ดีคนนึงเลยแต่เวลาเมาอีกคนนึงเลย เราเคยคุยกับพ่อบอกพ่อเลิกเถอะพ่อเจาก็เลอกได้ไม่กี่เดือนก็ติดอีกเหมือนเดิมเราเหนื่อยที่จะพูดแล้ว เราควรทำไงดีเราจะหลุดพ้นยังไงได้ล้างหรือคะ เราคิดว่าเราจะตั้งใจทำหรือเรียนภาษาญี่ปุ่นด้วยตัวเองให้มากขึ้นแต่สภาพแวดล้อมแบบนี้เราก็ไม่ค่อยไหวเท่าไหร่แต่ไหวอยู่ เราพึ่งร้องไห้เสร็จความคิดการทำร้ายตัวเองเกินขึ้นบ่อยเวลาเศร้าเรื่องครอบครัว แต่ก็มีอีกเสียงนึงในหัวว่าเรายังไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำเลย เราจะตายแบบใช้ชีวิตไม่คุ้มไม่ได้เรายังหวีดไอดอลที่ชอบยังไม่คุ้มเลยนะยังไม่ได้ไปดูเดอะมูฟวี่เชอรี่มาโฮเลย เสียงในหัวมันตีกันแบบนี้บ่อยเลยแหละ เราพยายามคิดบวกมากๆๆๆๆเลยแต่มีวิธีไหนมั้ยที่เราจะหลุดพ้นหรือดีขึ้นได้กว่านี้หน่อย ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ