ยอมรับเลยว่าเราปากเสียมากชอบเถียง
แต่ไม่เคยพูดคำหยาบใส่ครอบครัว
ก่อนอื่นขอบอกนิสัยเราก่อน
คือเราไม่ชอบให้ครอบครัวมาเป็นห่วง
มากของมากที่สุด เราไม่ชอบจริงๆ
ที่มาถามว่าเราไม่สบายมั้ยหรือเจ็บปวดตรงไหนหรือมาง้อเรา ทั้งพ่อทั้งพี่น้องเลยบอกตรงๆว่าไม่ชอบมากๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ เราเป็นคนที่ขี้เกียดมากนะ
ใครใช้อะไรเราไม่ค่อยทำ เราจะทำเฉพาะตอนที่ไม่มีใครอยู่ หรือทำแบบไม่ให้ใครรู้ ไม่ใช่อารมณ์อยากปิดทองหลังพระนะคะ แต่เราไม่ชอบให้พ่อกับพี่น้อง มาชมเรา โครตไม่ชอบ เราไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองให้ครอบครัวฟัง บางทีคนในครอบครัวเลยเข้าไม่ถึงเรา เพราะเหตุผลนี้เราเลยชอบเถียงและทำหน้าบึ้งตลอดเวลา
เราทะเลาะกับที่บ้านประจำ แต่ถึงแบบนั้น
เวลาเราทะเลาะกับพ่อ ตอนกลางคืนเวลาที่พ่อเราหลับเราจะไปกราบเท้าพ่อและขอโทษทุกครั้ง เราทำได้แค่ตอนที่เค้าหลับนั่นแหละ ทุกคนชอบบอกว่าเราไม่เคยทำอะไรเลย เราก็ทำอะแต่ไม่ได้ทำให้เค้าเห็น ตัวอย่างเช่นวันนี้เราก็ทะเลาะกับพ่อเรื่องแมว พ่อบอกให้เราเทอาหารให้แมว เราก็บอกว่าแปปนึง เรากินข้าวอยู่
แต่น้ำเสียงของเรามันก็นั่นแหละ ทุกคนน่าจะเดาออกว่าเป็นยังไง พ่อเราเลยบอกว่าไม่เคยทำอะไรเลยไม่เคยรักแมวหรือรักใครเลย ช่วงนี้เราจิตในอ่อนๆอยู่
เลยโมโหไปร้องไห้ไปกินข้าวไป แล้วก็เถียงเค้าไปอีกว่า ก็ไม่รักไงแมวจะเลี้ยงมันทำไมทำไมต้องเป็นภาระให้หนู
พ่อเราดูจะเสียใจมาก ซึ่งอย่างที่บอก
เราจะทำแค่ตอนที่ไม่มีใครอยู่เท่านั้น
บอกตามตรงเราไม่ได้อยากเลี้ยงแมว
แต่ก็ไม่ได้เกลียดมัน เราเลี้ยงมาตั้งแต่มันเกิด เราให้อาหารมัน แต่ไม่บ่อยส่วนใหญ่น้องจะทำ เราให้มันเฉพาะตอนไม่มีใคร
เราเบื่อมากไม่รู้จะทำไง มันเสียใจตอนที่บอกว่าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง
ยอมรับว่าเราอะไม่ได้ขยันนะ เราขี้เกียดจริงๆ แต่บอกว่าเราไม่ทำอะไรสักอย่างนี่เราเสียใจอะ เซ้นสถีบกับคำนี้มาก
เรารู้ว่ามันผิดที่เราที่ทำตอนที่ไม่มีใครเห็นเค้าก็เลยคิดว่าเราไม่ทำ เราเบื่อเพราะแบบนี้แหละ เราจะแก้ตัวเองยังไง
เคยลองแก้แล้วแต่มันไม่ได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
ถัาแสดงความคิดด้วยจะขอบคุณมากค่ะ