แม่ มีอคติกับเรามาก  แม่แยกทางกับพ่อไปตั้งแต่เราแบเบาะ  แต่ก็แวะเวียนมาหาที่ ปีละครั้งบ้าง  หลายปีครั้งบ้าง ตอนที่เราเข้าเรียน ประมาณประถม พอเราโต ก็นานๆหลายปี  ก็อาจจะเกือบสิบปีได้ มาเจอเราอีกครั้ง ก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกัน มาก  อาจจะเป็นเพราะความผูกพันธ์ไม่มี แต่รู้ว่าแม่  แล้วมาอยูาไกล้กันคือประมาณ10ปีที่ผ่านมา  คือแม่เค้ามาอยู่ไกล้บ้านเรา มาแรกๆ เข้ากันไม่ได้เลย เราไม่รู้นิสัยเค้า เค้าก็ไม่รู้ริสัยเรา มีปัญหาตลอด จนเราทนไม่ไหว ก็มีขึ้นเสียงบ้าง พอเย็นลงเราก็รู้สึกผิดไปขอโทษเค้า ก๊โอเคกันไป  
    ตลอดเวลา แม่เค้าจะเป็นคน เหมือนตรรกะป่วยๆ เราก็พยามเข้าใจ เค้าจะพูดเสมอว่าเค้าคนโบราณ เป็นแบบนี้แหละ  คำว่าตรรกะ ป่วย ขอยกตัวอย่าง เช่น  ซื้อเสื้อผ้าใส่ดีกว่าซื้อของกินที่มีประโยชน์และอยากกิน เหตุผลคือ เสื้อผ้าใส่ได้นาน ของกิน กินแล้วก็หมด หรือ ยอมขับรถไปซื้อของที่ไกลกว่ากันมากกว่า50กิโล เพื่อซื้อของที่ถูกกว่าหลักสิบบาท  ใครป่วยเป็นอะไร เค้าคิดว่าตัวเองก็เป็นด้วย  เป็นคนพูดกับคนอื่น แล้วคนอื่นฟังไม่รู้เรื่องก็ว่าเค้า ตัวเค้ารู้เรื่องอะไร ถ้ามาถามเราหรือถามคนอื่นแล้วไม่รู้ ก็จะโดนว่า ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่รู้  วีรกรรมมีอีกเยอะ  ทที่ผ่านมา พอเรารู้ว่าเค้าเป็นแบบนี้ เราก็พยามปรับตัวเอง  จนเราพอรับได้  มีอะไรที่เราช่วยได้เราทำได้เราก็ทำ  เราทำไป10ครั้ง ครั้งต่อไปเราทำไม่ได้คือ ไม่เคย่วยแะไรได้ พึ่งพาอาศัยไม่ได้ เป็นแบบนี้ตลอด อยู่กับก็ด่าคนอื่น อยู่กับคนอื่นก็ด่าเรา เราก็พยามไม่สนใจระ เพราะคนที่เค้าเอาเราไปว่า รู้ว่าเราเป็นยังไง 
   ล่าสุดคือ มีธุระมากมายติดกันเป็นเดือน เราก็ช่วยเป็นธุระตลอด ทั้งที่เรื่องวุ่นวายเกิดมาจากตัวเค้าเองทำมันเกิดขึ้น  ตอนนี้เสร็จธุระเรียบร้อย  เค้าทำเราเสียความรู้สึกมากๆ  ทำกับเราเหมือน  เราเป็นคนอื่น  ซึ่งตลอดเวลา เราไม่รู้ว่า เค้าคิดว่าเราเป็นลูกมั้ย  แต่เราไม่ได้เสียใจอะไรมากมาย ถ้าเค้าไม่ได้คิดว่าเราเป็นลูก  เพราะตลอดเวลา 10ปีที่ผ่านมา เราทำ เพราะเราคิดว่าเค้าเป็นแม่ แต่เค้าคิดไง เราไม่รูู้้ 
เราอยากได้วิธี ที่จะสลัดความรู้สึกนี้ออกไป  คือเราไม่อยากยุ่งกับเค้าแล้ว แต่มันติดตรงว่าเค้าเป๋นแม่  เราไม่อยากมีบาปเรื่องนี้