เรื่องมันเกิดที่ว่าแฟนผมเป็นคนลาวและผมเป็นคนไทยมันคือรักทางไกล ผมเข้าใจว่ามันยากและต้องอดทนสุดซึ่งผมก็พยายามแล้วก็สบายๆไมได้อะไรแฟนกับผมก็รักกันดีเพียงแต่ทุกวันเธอมีเรื่องให้หนักใจตลอดมาบอกมาเล่าผมทุกวันผมก็รับฟังและพยายามเข้าใจเธอเป็นอย่างดีผมอายุ14เธออายุ17ผมเข้าใจว่าระยะห่างของช่วงวัยมันต่างกันแต่ผมก็ยอมรับแล้วด้วยความที่ชอบคนเป็นรุ่นใหญ่กว่าถานะครอบครัวเธอไม่ค่อยดีผมก็เข้าใจและขอให้เธอสู้คอยปลอบคอยเป็นห่วงตลอดแต่ว่านะพอผมพูดเรื่องนี้จบคงคืนดีกันแล้วแต่อยากมาบอกเพราะบางทีผมทนไม่ไหวคือบางทีผมปลอบแล้วอะไรแล้วพูดอย่างอ่อนโยนที่สึดเข้าใจมากๆแต่เธอเป็นคนเอาแต่ใจแบบพูดเรื่องเก่าๆก็พูดเรื่องเดิมๆย้อนกลับมาพูดแดถมไม่ค่อยจะสนใจคำของผมเลยบางทีผมก็เครียดแบบทำไมไม่สนใจกันบ้างเรารักกันดีนะไม่อยากให้คุณมาบแกว่สเลิกเลยมันไมาดีอยู่ต่อก็เสียใจไม่เอานะครับขอคำแนะนำและปรึกษาแบบ ผมไม่ดีขนาดนัเนเลยหรอ บางทีผมเข้าใจมากๆแล้วแต่ด้วยภาษาผู้หญิงปากบอกอย่างทำอย่างหรือบอกมาแต่คาดหวังแบบอื่นมันทำให้ผมเครียดและทำยังงไดีหรือสุดท้ายเราก็ผิดเองขอคำแนะนำหน่อยว่าผมต้องปลอบยังไงและปลอบแบบไหนให้รู้สึกดีๆมากๆและเจ็บน้อยที่สึดอ่อนโยนที่สึดให้เค้าเข้าใจคนเป็นห่วงคนนี้มากที่สึดขอบคุณครับ