บางครั้งไม่ใช่บางครั้งหรอกทุกครั้งแหละเราถูกแม่ว่าแม่ด่า เราก็จะเกิดอาการที่อยากทำร้ายตัวเอง//ไม่ได้อยากทำรุนแรงถึงขั้นฆ่าตัวตายน จะประมาณแบบตบตัวเองเอามือทุบกำแพงบ้าง//แล้วเวลาแม่เราด่าเราก็จะไม่สามารถรองให้ต่อหน้าแม่ได้เพราะยิ่งร้องแม่
ก็จะว่าเราว่า ร้องทำไมไม่มีใครตาย จนเราต้องอดทน และเดินไปร้องคนเดียว ตอนนั้นเราอยากทำร้ายตัวเอง เอาแต่คิดในหัวว่าอยากตาย ไม่อยากอยู่แล้ว ทัแล้วเวลาแม่เราเดินผ่านเราแ ม่เราก็จะหัวเสียและก็ด่าว่าเราเหมือนเดิม ถ้ามีเรื่องอะไรมาสกิดอารมณ์แม่เรานางก็จะเป็นแบบนั้นทั้งวัน แล้วตอนแม่เราโมโหเราก็ไม่สามารถอธิบายได้ เราได้แต่ฟัง เราเบื่อ เราเกลียด เกลียดตัวเอง เกลียดทุกอย่าง เกลียดโลก สาปแช่งทุกอย่าง อยากตาย แต่ว่ามีสิ่งนึงที่สามารถทำให้ใจเราสงบได้ คือแมว แต่เราไม่สามารถเล่นกับมันต่อหน้าแม่ได้ เพราะแม่จะบอกว่า ถ้าเล่นกับมันมากจนเสียการเรียน แม่จะฆ่ามัน
ความจริงแล้าเราผิดนะที่พูดมาทั้งหมด แต่เรก็สำนึกผิดแล้ว เราอยากให้แม่พอ อยากให้หยุดว่า หยุดบ่นให้เราได้แล้ว เราสำนึกแล้ว แต่ทำไมแม่ไม่หยุด มันเลยกลายเป็นว่า เรากลัวการบอกความจริงกับแม่ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แล้วพอแม่เราถาม เราก็ไม่สามารถโกหกได้จนเราต้องบอก แล้วพอเราบอก ปม่ก็จะเริ่มอารมณ์เสีย จนเรากลัว กลัวมาก แม่ไม่เข้าใจตัวเราเลย บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกต่อไป เราไม่มีใครที่สามารถระบายและบอกได้เลย จนเราต้องเก็บมันเอาไว้ในใจตลอด
สรุปแล้าเราเป็นโรคทางจิตรึปล่าว