เราคบกับแฟนเรามา 11 ปี ( ปีนี้เข้าปีที่ 12 ) เราอยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ซม. แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน เราเป็นผู้หญิงไม่รู้อีท่าไหนถึงได้อยู่บ้านเขา ก็มีทะเลาะกันบ้าง มีช่วงหนึ่งที่ต่างคนต่างมีเรื่องนอกใจกัน แต่ก็ได้ง้อกัน (เรื่องนี้ดูไม่น่าจะมีปัญหาเท่าไร) จนวันหนึ่งเราก็มีปัญหากับแม่กับน้องสาวแฟนเราจนทำให้เข้าใจลึกซึ่งเลยว่าความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คน และเขาก็ไม่มีการเข้าข้างหรือถามอะไรเราทั้งนั้น  (เราก็ปล่อยผ่านไป ) บ้านเขามีบุญคุณกับเรา ( อันนี้ประเด็นใหญ่ ) ไม่ว่าจะเรื่อง เข้าเรียนมอปลาย มหาลัย และค่อยพาแม่เราไปซื้อของ รักหลานๆเรา แต่กับเรา เขาไม่เคยบอกรัก ไม่เป็นห่วง ค่อยบอกแต่เบื่อ ลำคาน ไม่เคยตามเวลาไปเที่ยว การใส่ใจเล็กๆน้อยไม่เคยมี ใช้เราเก่ง เขาไม่เคยพูดถึงอนาคต ไม่มีการสร้างหรือเก็บเงินด้วยกัน  และทางบ้านเขาเป็นหนี้อยู่ ประมาน 3,000,000 บาท ( พ่อแฟนเรา แฟนเรา เป็นพนักงานโรงงานเหมือนทั่วๆไป) เดือนๆแฟนเราก็เอาเงินใช้หนี้แทนครอบครัว  และวันที่เรามีปัญหากันเรื่องเงินก็มาถึง เราก็ถามแฟนเราว่าค่ากินเราหารกันไหม คนละ 3,000 /เดือน (ตอนหลังเราทำงานที่เดียวกัน) ตอนที่เราพูดแฟนเรามีเงินอยู่ก้อน 1 พอดี แฟนเราก็ตอบว่า เห็นมีเงินหน่อยไม่ได้ ขอเครีย์หนี้ที่บ้านก่อนว่าพอไหม (ตอนนั้นเราแบบ.......) ช่วงเวลา 11 ปีที่ผ่าน ตอนมีเงินเราก็อยู่กับแฟนเรา ตอนที่ไม่มีเราก็ช่วยแฟนเราขายของตามตลาดนั้น จนเรียนจบ จนมีงานทำ ต่างคนต่างมีเงินเดือน และช่วงนี้เรากลับมานอนบ้านตัวเองแทบทุกวัน พอห่างกันมากขึ้น จนเรามองหน้าเขาแล้วเราไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เราก็กลัวว่าถ้าเราเดินออกมามันเป็นนตอนที่เขากำลังลำบาก แบบนี้เราควรทำอย่าไงดี