สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องของแม่ คือเราเป็นเด็กบ้านนอกใช่มั้ยคะแล้วปีที่แล้วเราพึ่งมาที่อเมริกาแล้วเรามีเพื่อนออนไลน์คนนึงเราโฟนคุยกันทุกวันเลยค่ะแล้ววันนึงเราได้เข้ากรุงเทพเพราะเตรียมตัวจะมาที่อเมริกาแล้วเราบังเอิญพักอยู่แถวบ้านเพื่อนด้วย เราเลยขอแม่ไป ตอนนั้นแม่ไม่พาไปค่ะเราก็ไม่ได้ถามเหตุผล เพราะคิดว่าช่วงนี้แม่อาจยุ่ง แต่วันนี้แม่บอกว่าจะพากลับไปเยี่ยมไทยในอีก2เดือนเราก็เลยลองถามแม่ดูค่ะว่า พาไปหาเพื่อนได้มั้ย แม่ก็ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลยค่ะ แลเวแม่ก็ยังพูดว่าพวกนั้นพูดไม่เพราะ แต่คือเข้าใจมั้ยคะว่าเด็กในเมืองบางคนก็เป็นอย่างนั้นโดยปกติอยู่แล้ว เราเลยบอกกับแม่ไปว่ามันเป็นปกติของเด็กในเมืองอยู่แล้ว แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่านิสัยแบบนั้นเหมือนมาจากพ่อแม่ที่ทำงานในโรงงาน คือเราอึ้งกับความท้อกสิกของแม่มากเลยค่ะ เราเลยเลือกที่จะเดินหนีออกมา คือเราต้องทำยังไงดีคะ เพื่อนคนนั้นถึงเค้าจะปากหมาแต่มันก็คอยปลอบเราเสมอตอนที่แม่ด่าเราแล้วเราเริ่มเกลียดแม่เพราะความท้อกสิก มันคอยบอกว่าแม่พูดเพราะเป็นห่วง แต่แม่ดันพูดถึงเพื่อนเราแบบนั้น;-;