เรามีเพื่อนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เรากับเพื่อนคนนี้พึ่งรู้จักกันตอนเราย้ายมาเรียนที่นี่ตอนม.4 ตอนนี้ม.5 แล้ว ตอนแรกเขาจะมาระบายกับเราตลอด เขาบอกเค้าเหนื่อย เค้าท้อ เค้าไม่อยากอยู่ เขาพูดกับเราแบบนี้มาตลอด จนเราตัดสินใจพาเพื่อนคนนี้ไปหาหมอ สรุปเขาเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ช่วงนั้นคือแย่มาก ทั้งเพื่อนทั้งเรา เค้าอารมณ์คือดาวน์มาก ดิ่งมาก จนเราเครียดตาม เราพยายามเข้าใจเพื่อนมาตลอดทั้งๆที่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจปัญหาเขา มันยากมากในการที่เราจะพูดคุยและให้กำลังใจ บางคำพูดเราก็ไม่รู้ว่าควรพูดหรือป่าว จนมาวันหนึ่ง เราเหนื่อย เหนื่อยทั้งปัญหาเพื่อนและปัญหาตัวเอง เราเลยไม่ค่อยได้รับฟังเพื่อน เราบอกเพื่อนว่าเราขอพักหน่อยนะ แต่เพื่อนก็คิดว่า คงไม่มีใครอยากรับฟังแล้ว คงไม่มีใครอยากคุยกับคนที่เป็นโรคนี้ ซึ่งเราไม่ได้คิดแบบนั้น เราเริ่มทะเลาะกัน เพราะเรื่องนี้ และมันก็ทำให้เราได้รู้จักเขาอีกมุมที่เราไม่เคยรู้จัก เราปรับจูนเข้าหากันไม่ค่อยได้จนถึงตอนนี้ ในความคิดเรามันเหมือนกับ เขาติดอยู่ในป่ารกร้างที่น่ากลัวและอันตราย เขาพยายามหาทางออก แต่มันมืดจนเขามองไม่เห็น จนวันนึงเราได้ไปเจอเขา เขาบาดเจ็บและอ่อนล้า เราก็คอยพยุงเขา หาทางออก และช่วยรักษา จนวันนึง เขาเริ่มเดินเองได้ แต่เราเหนื่อย เราอยากพัก แต่เราอยากให้เขาเดินหน้าต่อไปไม่ต้องรอเรา ถ้าเราหายเหนื่อยเดี๋ยวเราตามไปเอง แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ไปทางออก เขาไปอีกทางนึง....