เรื่องมีอยู่ว่าเราอายุ 35 ปีแล้ว เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวส่งลูกเรียนเอกชนตามที่พ่อบอก แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายใดๆเลย แต่เราดูแลค่าใช้จ่ายเองมาโดยตลอด จนลูกจะขึ้นม.1 เราไม่มีเงินเก็บเลย เราเลยขอยืมบัตรเครดิตแม่มากด ก็โดนด่าว่าทำงานมาตั้งนานไม่มีเงินเลยได้ไง ทั้งๆที่กับข้าวในบ้านก็ไม่มีไว้ให้ลูกให้หลานกิน ไม่เคยมีแม้จะไปรับหรือไปส่งทั้งเราและหลาน เงินเดือนเริ่มที่หมื่นสอง แต่ค่าใช้จ่ายมากกว่ารายรับ ทุกอย่างจ่ายเองทั้งหมด น้อยใจชีวิตที่คอยหาซื้อของให้คนที่บ้านกิน สุดท้ายเค้าหวังแค่เงินกับเรา เลี้ยงมาโตเพื่อจะให้เราจ่ายเงิน ทั้งๆที่ยุคเศรษฐกิจมันต่างกัน และเราเองก็มีอีก 1 ชีวิตที่ต้องดูแล เลี้ยงเด็กคนนึงมันใช้เงินมากนะในยุคนี้
เรามานั่งคิดนะพอกระทบเงินแม่ทีไร ด่าว่าเราเหมือนไม่ใช่ลูกเลย แต่ใครให้เงินนี่รักมาก อึดอัดอยากระบาย งานบ้านทำก็บอกว่าสร้างภาพ กินข้าวก็ต้องล้างจานเลยบอกแต่ลูกแต่ตัวเองไม่ทำ แม่เป็นคนที่มองคนมีค่า ไม่ใช่ต้องมาทำดีอะไร ขอแค่ให้เงินแม่รักหมด ไม่ได้เกลียดแม่ตัวเองนะ แต่น้อยใจโชคชะตาตัวเองต่างหากที่ไม่มีใครเข้าใจเลย ตอนนี้ก็มาเจอผู้ชายมีครอบครัวแล้วมาหลอกให้เป็นเมียน้อยเค้า สมเพชตัวเองเนอะ ชีวิตตกต่ำจัง