ก่อนหน้านั้นผมแอบชอบเขาอยู่ได้เดือนสองเดือน แล้วก็ได้เริ่มคุยกันเพราะเขาก็ชอบผมเหมือนกัน หนึ่งเดือนแรกทุกอย่างก็ดีนะครับ เขาก็แสดงออกเยอะ หึงหวงผมบ้าง งอนบ้างแต่ไม่ใช่เรื่องหนักอะไร พอเข้าเดือนที่สองเหมือนว่าเขาเริ่มเบื่อแล้ว แล้วก็เริ่มไม่เข้าใจกันมาตั้งแต่นั้น บางวันคุยกันดี บางวันก็น้อยใจที่คุยกันน้อยลง แล้วก็มีปัญหาเรื่องหึงหวงเข้ามาครับซึ่งเป็นผมเองนี่แหละ แล้วก็แสดงอาการน้อยใจมากๆ ไม่ถึงกับโยนความผิดให้เขาผมแค่บอกว่าผมไม่ชอบที่เขาทำแบบนั้นแบบนี้ คุยกันเขาก็บอกจะปรับให้ แต่เขาก็ไม่ค่อยทำให้มันดีขึ้น แต่ผมก็ให้อภัยเขานะ แต่ผมก็แอบน้อยใจอยู่บ่อยๆนั่นแหละ เป็นแบบนี้ร่วมเดือน แต่เราก็คุยกันฟีลแฟนมาตลอด วันไหนดีกันก็ดีมากๆ

จนวันนึงเขาก็บอกว่าหยุดแค่นี้ก่อนมั้ย เพราะไม่อยากเห็นผมเสียใจอีกแล้ว ถ้าผมอยู่กับคนอื่นผมคงมีความสุขมากกว่า ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็คุยกันดีปกติ ผมก็พูดอย่างนั้นอย่างนี้ตามความจริงนะครับว่า ถึงแม้จะไม่เข้าใจกันบ้างแต่ผมก็ยังอยากอยู่กับเขา เพราะมันก็ไม่ได้แย่ ตอนดีกันมันก็ดีมากๆ แล้วผมก็เริ่มเข้าใจเขาแล้ว ผมโอเคกับการมีเขาแบบนี้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นแบบที่ผมต้องการไปสะทุกอย่าง แต่เขาก็อยากให้ผมไปอยู่ดี เหมือนเขาน้อยใจตัวเองมากๆที่ทำให้ผมเสียใจ

ก็ยังติดตามชีวิตกันอยู่นะครับ เขาบอกว่ายังคุยกันได้ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันหมายความว่าอะไร ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้วครับ 

ประเด็นก็คือผมไม่อยากปล่อยเขาไปครับ ก็ยังรักกันอยู่ ทำแบบนี้ก็เสียใจกันเปล่าๆ แค่มาปรับความเข้าใจกัน ผมดูเห็นแก่ตัวมั้ย ผมถามเขาก็บอกว่ามันจะดีกับผมมากที่สุด แต่เขาไม่ฟังผมเลย ผมจะง้อเขายังไงดีครับ หรือต้องทำยังไง ถึงเขาจะทำให้ผมเสียใจแต่เขาก็เป็นความสุขของผมเหมือนกัน