ผมเฝ้ามองรถไฟขบวนนั้น ออกจากชานชาลาสถานีรถไฟ

มันเป็นฤดูร้อนที่อากาศอบอุ่นมากกว่าจะอบอ้าว -- มีสายลมพัดผ่านมาเบาๆ จนทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นชื้นของเหงื่อที่ไหลอาบไปทั่วใบหน้าและลำคอของตนเอง

หากแต่ผมสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนบนใบหน้าของตนเองด้วยเช่นเดียวกัน

แล้ววินาทีถัดมาผมก็รับรู้ว่ามันคือน้ำตาของผมเอง

และนั่นทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว ราวกับเพิ่งลืมตาตื่นหลังจากฝันร้าย

พลันสองเท้าของผมก็ค่อยๆก้าวไปเบื้องหน้า -- ค่อยๆเร่งฝีเท้า จนกลายเป็นออกวิ่ง

ผมต้องขึ้นรถไฟขบวนนั้น!

ผมไม่อาจรับรู้อะไรอื่นได้อีก นอกจากเสียงล้อรถไฟที่ดังก้องกังวานไปทั่วชานชาลา

ผมกัดฟันแน่น รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ออกวิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อไล่ตามท้ายขบวนนั้นให้ทัน

ผมยื่นมือออกไปเบื้องหน้า พยายามไขว่คว้าราวเหล็กที่อยู่ห่างไปเพียงไม่กี่คืบ

ผมต้องขึ้นรถไฟนี้ให้ได้

ผมต้องทำให้ได้

โครม!

ผมสะดุดล้มลง

ผมเงยหน้าขึ้น รีบทรงตัวลุกกลับขึ้นมา หากแต่รถไฟขบวนนั้นก็อยู่ไกลจากชานชาลาแห่งนี้ไปเสียแล้ว

ผมมาช้าเกินไป --

แวบนั้นผมรู้สึกสูญเสียการทรงตัว ท่อนขาคล้ายจะอ่อนแรงขึ้นมาชั่วขณะ ร่างทั้งร่างซวนเซ หล่นลงจากขอบชานชาลา

หากแต่ใครคนหนึ่งได้ฉุดผมเอาไว้ ไม่ให้หล่นลงไป 

“เธอทิ้งคุณ” เสียงของเด็กสาวคนนั้นบอกผมมาจากทางด้านหลัง ขณะกอดผมไว้แน่น “อย่าไล่ตามเธออีกเลย”

ตอนนั้นเองที่หัวใจของผมได้แตกสลาย พังทลาย จนแทบไม่อาจเรียกว่าเป็นชีวิตได้อีกต่อไป

ผมรู้สึกว่างเปล่า -- ปราศจากซึ่งความรู้สึกอื่นใดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

และความว่างเปล่านั้นก็ทำให้ผมหลงทาง -- ไม่สามารถหาหนทางออกไปจากชานชาลาแห่งนี้ได้อีกเลย