คือเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนเก่ามาประมาณ2ปีค่ะคือที่ผ่านมาเรารักเขาตลอดเราเป็นคนบอกเลิกเขาเองเรารู้สึกว่าเราไม่อยากเสียใจกับปัญหาเดิมซ้ำๆเรานอนรอเขาทุกคืนและทุกๆคืนของเราก็มีแค่เขากลับกันเขาโทรหาเราไม่ถึง10-20นาทีเขาก็ง่วงแล้วขอไปนอนด้วยความที่เราสงสารเขาเราก็ปล่อยเขานอนตลอดเราตั้งคำถามกับตัวเองตลอดเวลาว่านี้คือคนเป็นแฟนเขาคุยกันหรอแม้กระทั้งเราชวนเขาไปไหนมาไหนด้วยกันเขาจะมีเรื่องให้ไปด้วยกันไม่ได้ตลอดบางครั้งเขาก็ทำเป็นไม่สนใจกับสิ่งที่เราพูดออกไป2ปีมันเป็นเวลาที่เยอะมากแต่เราไปไหนด้วยกันนับครั้งได้เลยเราจมกับความคิดตัวเองตลอดว่าทำไม
เพราะอะไรเราได้แต่อิจฉาคู่ของคนอื่นเรารักเขามากเรารู้สึกว่าเรายอมเขาทุกอย่างเขาไม่ชอบการทักหาโทรหาตอนเช้าตอนกลางวันเราก็ไม่ทำเราไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรเขาอยู่ไหนเขาไปไหนเพราะเรากลัวเขาไม่ชอบสุดสุดท้ายแล้วตอนนี้เราเป็นคนขอเลิกเขาเองเราตัดสินใจพูดมันออกไปเขาขอเหตุผลเราเขาถามว่าเราต้องการแบบไหนเราตอบไปแค่ว่าเราไม่อยากเจ็บอีกต่อไปวันแรกๆเราก็อยู่ได้เพราะเพื่อนเราทำให้เรามีความสุขได้ตลอดทั้งวันคือเอาง่ายๆคือเราอยู่กับเพื่อนตลอดแต่พอเรากลับบ้านมาอยู่คนเดียวมันโหยหาแค่เขาทั้งๆที่ตอนที่คบกับเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยทั้งๆที่มันก็ไม่ต่างกันเลยแต่เรากับขาดเขาไม่ได้เราทักไปง้อเขาโทรหาเขาเขาตัดปัญหาโดนการอ่านแชทไม่ตอบโทรไปไม่รับเขาให้เหตุผลกับเราว่าเขาไม่อยากให้เราเจ็บอีกต่อไปเขาอยากทำอะไรเขาก็ได้ทำไม่ต้องมีคนมาค่อยรอเขาคือเรารู้สึกว่าตัวเองดูพยายามเพื่อเขามาโดยตลอดเราปรับเขากับเขาตลอดทำไม2ปีที่ผ่านมาเราขอแค่คุยกับเราเขากับทำไม่ได้การมีเขามันดีมากเลยนะคะแต่มันก็เจ็บพอๆกันแต่การที่ไม่มีเขาเลยมันเจ็บมากกว่าอีกคะมันเจ็บมากๆเจ็บยิ่งกว่าเดิมคือเราอยู่ไม่ได้ทั้งๆที่เขาอยู่ได้แบบสบายมากเราคิดกับตัวเองตลอดทำไมเขาดูไปได้ง่ายจังทำไมมันน่าน้อยใจจังเลยเราไม่เข้าใจความรู้สึกตอนนี้เลยค่ะอีกใจนึ่งก็อยากมีเขาในชีวิตมากๆอีกใจก็คิดเรื่องไม่ดีของเขาเข้ามาในหัวแต่อีกใจก็เขาคงไม่กลับมารักคนงี่เง้าแบบเราหรอก
ตอนมีก็เอาร้องไห้เสียใจตลอดพอไม่มีก็โหยหาแต่เขาเราควรทำไงดีคะ
เพราะอะไรเราได้แต่อิจฉาคู่ของคนอื่นเรารักเขามากเรารู้สึกว่าเรายอมเขาทุกอย่างเขาไม่ชอบการทักหาโทรหาตอนเช้าตอนกลางวันเราก็ไม่ทำเราไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรเขาอยู่ไหนเขาไปไหนเพราะเรากลัวเขาไม่ชอบสุดสุดท้ายแล้วตอนนี้เราเป็นคนขอเลิกเขาเองเราตัดสินใจพูดมันออกไปเขาขอเหตุผลเราเขาถามว่าเราต้องการแบบไหนเราตอบไปแค่ว่าเราไม่อยากเจ็บอีกต่อไปวันแรกๆเราก็อยู่ได้เพราะเพื่อนเราทำให้เรามีความสุขได้ตลอดทั้งวันคือเอาง่ายๆคือเราอยู่กับเพื่อนตลอดแต่พอเรากลับบ้านมาอยู่คนเดียวมันโหยหาแค่เขาทั้งๆที่ตอนที่คบกับเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยทั้งๆที่มันก็ไม่ต่างกันเลยแต่เรากับขาดเขาไม่ได้เราทักไปง้อเขาโทรหาเขาเขาตัดปัญหาโดนการอ่านแชทไม่ตอบโทรไปไม่รับเขาให้เหตุผลกับเราว่าเขาไม่อยากให้เราเจ็บอีกต่อไปเขาอยากทำอะไรเขาก็ได้ทำไม่ต้องมีคนมาค่อยรอเขาคือเรารู้สึกว่าตัวเองดูพยายามเพื่อเขามาโดยตลอดเราปรับเขากับเขาตลอดทำไม2ปีที่ผ่านมาเราขอแค่คุยกับเราเขากับทำไม่ได้การมีเขามันดีมากเลยนะคะแต่มันก็เจ็บพอๆกันแต่การที่ไม่มีเขาเลยมันเจ็บมากกว่าอีกคะมันเจ็บมากๆเจ็บยิ่งกว่าเดิมคือเราอยู่ไม่ได้ทั้งๆที่เขาอยู่ได้แบบสบายมากเราคิดกับตัวเองตลอดทำไมเขาดูไปได้ง่ายจังทำไมมันน่าน้อยใจจังเลยเราไม่เข้าใจความรู้สึกตอนนี้เลยค่ะอีกใจนึ่งก็อยากมีเขาในชีวิตมากๆอีกใจก็คิดเรื่องไม่ดีของเขาเข้ามาในหัวแต่อีกใจก็เขาคงไม่กลับมารักคนงี่เง้าแบบเราหรอก