รีวิว ม.1-ม.6 สั้นๆ + ระบายความในใจ

กระทู้คำถาม

ผมจบประถมก็ต้องย้ายจังหวัดซึ่งไกลมากจากบ้านเกิด
ตอนประถมเป็นคนเพื่อนเยอะ พอย้ายจังหวัดมา เข้า ม.ต้นเหมือนเป็นคนละคน กลายเป็นเพื่อนน้อยไปเลย
ม.1-3 เพื่อนน้อยมาก เเถมกลายเป็นคนไม่เฟนลี่เลย อัธยาศัยที่เคยมีก็หายไปหมด จบ ตอนปัจฉิมม.3เดินตัวเปล่า555(ก็จะเขิลหน่อย)
พอขึ้นม.ปลาย เพื่อนเริ่มเยอะ เเต่โควิด19 ก็พรากมันไปม.5 ความสัมพันธ์เพื่อนๆหายไปเลยเกือบปี ได้เรียนม.5เเบบ เจอหน้ากันเเค่2เดือน เเล้วก็ปิดอีก
พอขึ้นม.6ยิ่งเเย่ไปกว่า ไม่ได้เจอเพื่อนเลย ได้เรียน เเบบเจอหน้าเเค่2สัปดาห์ จนจบม.6 ปัจฉิม ก็พอได้ของบ้างจากน้องรหัส จากรุ่นพี่ที่รู้จัก555ดีกว่าไม่ได้
_จบ
_{สิ่งที่เสียดายที่หน้าจะทำตั้งเเต่ ม.ต้น คือคุยเก่ง เล่นกีฬา (กิจกรรมนี้ จะได้คุยกับคนเยอะ)}
_{เเต่ข้อดีที่ไม่ได้ไป โรงเรียน คือผมได้เจอตัวตนของตัวเองซึ่งเป็นสิ่งที่สุดยอด}
_{เเต่นึกเเล้วก็เสียดายว่าทำไมเราไม่ เฟนลี่กว่านี้ เรื่องความรักไม่เคยมีเลย ม.1-ม.6 ไม่เคยมีคนคุยเเบบจริงเลย(ไม่จริงจังเอง)}
_{ไอโควิดก็มาพังสิ่งที่ตังใจจะทำ เหมือนประถม ทุกวันนี้มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน ก็เป็นเรื่องธรรมดา}
_{เเต่ยังไงเราก็ต้องเดินต่อ ขอทำใจสัก3วัน ไม่รู้จะเหลือเพื่อนอยู่มั้ยเเต่ตอนนี้โฟกัสไปที่ อนาคตของตัวเราเอง ไม่เหลือเพื่อนไม่เป็นไร}

_{กระทู้นี้มาเพื่อระบาย}