ยาวหน่อยนะคะ ถ้าหากใครอ่านจนจบ ก็ขอขอบคุณด้วยค่ะ ถือซะว่าเรามาแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวให้ฟังค่ะ
เนื่องด้วยหลังจากที่เราทำงานมาได้เกือบสองปี เราเริ่มรู้สึกถึงจุดอิ่มตัวกับบริษัทที่ทำอยู่มากๆค่ะ
จริงๆความรู้สึกที่อยากลาออก มีมานานตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เข้าทำงานแล้ว แต่สิ่งที่ยื้อเรา ณ ตอนนั้น คือความ กลัว !!! ค่ะ
ถามว่าเรากลัวอะไรเหรอ ? เรากลัวความประสาท-และจิตวิทยาของบริษัทมากกกกกกก ค่ะ เช่นมีคนที่เข้าพร้อมเรา 
เขาออกหลังจากทำงานได้ สองสามเดือน แต่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า และตอนที่ทำงานทีแรกคือสัญญาไม่มีให้เซ็นระเบียบไม่มีให้อ่าน
อะไรแบบนี้ และคนนั้นๆพออกไป เขาก็แทงชื่อ ปกส ว่าไล่ออก ฐานละทิ้งหน้าที่ 😅 นั่นคือเหตุผลที่เรากลัว 
กลัวเสียประวัติอะไรแบบนี้ เพราะเขาบอกว่า นายจ้างสามารถดูสาเหตุการออกจากที่ทำงานเก่าของลูกจ้างได้จากประกันสังคมงี้
ไหนจะความไม่มี่นคงทางการเงิน ที่ต้องมานั่งลุ้นทุกเดือนๆอีกว่าจะมีพอไหม สิ่งที่ทำให้อยู่ได้มาตลอด  ทนกับความกดดัน
ความประสาท-ของหัวหน้างี้อีก หรืออะไรๆก็แล้วแต่ เราคิดว่า เออวะ ถ้าทำไม่ได้ เราจะต้องเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆเลยเหรอ? 
จึงทำมาจนเกือบสองปี สุดท้าย เหมือนเราเหนื่อยเราหมดแพสชั่นกับการทำงาน ทำให้ไม่มีความสุข แม้เราจะแฮปปี้กับ
เพื่อนร่วมงานแค่ไหนก็ตาม กับงานเราทำไหวนะ อะไรก็แล้วแต่เราเชื่อเสมอ ว่าไม่มีอะไรเกินความพยายาม แต่กับคน มันจนใจจริงๆ
ลองปรับมายด์เซตตัวเองใหม่ แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย จนทำให้รู้ว่า ไม่อยู่แค่ที่ตัวเรา แต่อยู่ที่คนอื่นๆด้วย
เราอยากปลีกวิเวกออกมานอนเลี้ยงลูกอยู่บ้าน😂 งานหาใหม่ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ช่าง แต่เราจะบอกลาออกยังไงให้ถนอมน้ำใจที่สุด 
เราไม่อยากบอกว่าเราทนไม่ไหวกัลความประสาท-ของคน เพราะตอนนี้เจ้านายเหมือนจะรู้ว่าเราเองก็เหนื่อยๆมากๆแล้วเหมือนกัน
เขาดักคอเราเหมือนมานั่งในใจ เราไม่อยากให้เขาคิดว่าเราจะลาออกเพราะทำงานไม่ไหว ทั้งที่ความจริงเราแค่รู้สึกอิ่มตัวกับที่นี่ 
และอยากออกไปตามหาประสบการณ์ใหม่ๆ ตามทางของเราจริงๆสักที 🥲
 อยากจบแบบไม่เจ็บกันทั้งคู่ 🧐